“GAZİ VE FİKRİYE…”
“Hayatlarından neleri feda etmişler;
Hayatlarından vazgeçmişler…”
Öncelikle, kimdi bu Fikriye; Çankaya’nın duvaksız gelini. Vatan sevdasının üstüne Atamıza olan sevdasını yükleyen sabırlı bir kadın. Milli Mücadele yıllarında cesur bir yürek. Mustafa Kemal’i karşılıksız, ama gerçekten sadece O olduğu için seven tek kadındı..
Ulu Önderimiz Mustafa Kemal ile ilgili kaynakları kimin kaleminden okumam gerektiği konusunda hep seçici olmuşumdur. Kitap bir biyografi değil. 
Hıfzı Topuz’un anlatımını beğendim. İnsanı tarihsel bilgilere boğmadan, gerçekleri kurgu halinde çok güzel aktarmış..
Mustafa Kemal’in özel hayatı hep merak konusu olmuştur bende. Yaşadığı ilişkiler nasıldı, yüzeysel miydi, hayatındaki kadınlara nasıl bakardı, neler hissederdi, daha önce bu kadar detaylı bir şekilde okumamıştım doğrusu. Tek anladığım Fikriye ile huzur bulmuş. Fikriye Paşasının yanında istediği zaman varlığını hissettirir, istediğinde de sessizliği ile aynı odanın içinde bile yok gibi olabilen bir insanmış..
Kitaba sadece bir aşk romanı olarak bakmayın. Bir ‘Fikriye’ romanı olmaktan çok, Atatürk’ün tüm savaş hayatını, Milli Mücadele yıllarını, her ikisinin de gençliklerinden hayat hikayelerini, ailelerinin hayatlarını, Latife Hanım’ın hayatını girişini ve evlenmelerini de kitapta okuyorsunuz. Ve Fikriye Hanım’ın trajik sonu. Hayatı ve ölümü hakkında birçok söylentiyi aydınlatmaya çalışmış Hıfzı Topuz. Kitabın ortalarına geldiğinizde sizi 20-25 sayfalık renkli bir fotoğraf albümü bekliyor..
Kitapla ilgili eleştirilerimden ilki; Mustafa Kemal’in Latife Hanım karşısında aciz gösterilmesi. Bir diğeri de her gittiği yerde alkol kullandığının vurgulanması. O kadar özelliği varken Atamızın bu yönlerinin sürekli dile getirilmesini, romanın zayıf yönleri olarak buldum. Buna rağmen Fikriye’nin vatan gibi kutsal olan aşkı için kitap okunmaya değer..
“Ben de insanım, elbette sevmiş olabilirim. Ama sevgilerime sınır koymasını bildim,” demiş Gazimiz. Belki şartları, ülkenin durumu böyle olmasaydı, daha özgürce kararlar alabilirdi, tarih onların aşkını farklı yazardı. Atamızın Fikriye’yi ‘Çocuğum’ diye sevmesi, aşktan ziyade bir sahip çıkma, koruma içgüdüsü gibiydi sanki.
Kitabı okumadıysanız bir şans vermenizi muhakkak öneririm…
··
1 artı 1'leme
·454 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.