Yapayalnız Kalmışlıktan Büyülü Gerçekçiliğe — Murakami Evreni
Yalnızlık, gerçekliğe yabancılaşma, bilinç akışı, bilinçdışı, sürrealizm, başka bir evrene ve belki de bilinmeze açılan geçitler, isimsiz karakterler, iki farklı boyutta süregiden kurgu, cevapsız bırakılan sorular ve tamamlanmamış sonlar… Murakami’nin evrenine hoşgeldiniz.
Her ne kadar kendisini okumaya alıştığımı düşünsem de sorularımla baş başa kaldığım ve “Bu karakter veya öğenin içeriğe dahil edilmesi şart mıydı?” şeklinde sorgulamalar yaptığım bir konumdayım yine. Nasıl oluyor bilmiyorum ama bir şekilde, sorularımın cevaplanmayacağını bildiğim halde, büyük bir iştahla okuyorum Murakami’yi.
Bu kitap özelinde içerik nedir derseniz, inanın bana önemi yok. Belki kitabın arka kapağını okuyup bilgi sahibi olabilirsiniz veya olduğunuzu zannedebilirsiniz ama sahiden önemi yok. Yapabileceğiniz tek şey, Murakami’nin ve isimsiz karakterlerinin peşinden gitmek. Yolun nereye vardığının da bir önemi kalmıyor böylece, yolun kendisi zaten çok güzel.
İlk başta söylediğim gibi yine iki farklı boyutta süregiden bir kurgu var kitapta. Ancak bu defa, 
1Q84 (Tek Cilt)’den farklı olarak, doğrudan paralel bir evren değil de, kişinin bilinçdışı üzerinden okuma yapıyoruz gibi. Bu bağlamda hem 
Sigmund Freud’a hem de 
Carl Gustav Jung’a birkaç gönderme yapılmış ama detaylandırılmamış. (Bu arada kitapta “Junge” şeklinde hatalı bir çeviri yapılmış). Aslında daha önceden Freudyen bir bakış açısıyla bilinçdışı okuması yaptıysanız benim gibi pek çok parçanın yerli yerine oturmadığını görürsünüz. Yine de az evvel de söylediğim gibi, inanın önemi yok. Öyle şeyler kurgulanmış ki, bir şeyleri yerli yerine oturtmaya hem fırsatınız kalmıyor hem de böyle bir çaba çiğ duruyor. Gel gelelim değinmeden geçmeyeyim, kitaptaki isimsiz kahramanın “gölge”sinden koparıldığı bir kurgu varken ve bu kurgu eşliğinde aralara Jung serpiştirilmişken, niçin Jung’un perspektifi üzerinden anlamlandırılmadı bu “gölge”? Jung gölgeyi bastırılan dürtü, arzu, korku, zayıflıklar ve kabul görmeyen, haliyle de kişide utanç uyandıran parçalar olarak kavramsallaştırır. Yani aslında gölge kişinin karanlık tarafıdır. Kitapta gölgesiyle pek çok kez diyalog kuran bir karakter varken, üstelik böyle de bir alt metin oluşturulabilecekken, neden değerlendirilmedi bu fırsat inanın bilmiyorum. Yine de hakkını vermek lazım, kişinin gölgesinden ayrıldığı bir bağlamın nasıl mümkün olamayacağını, yani aslında karanlık tarafımızın gerçek dünyada hep bizimle olduğunu ve belki de olması gerektiğini, örtük de olsa vurgulamış Murakami. En önemli mesajın da bu olduğunu düşünüyorum (Her ne kadar farklı bir son (?) tasarlamış olsa da.)
Bu arada, ben ne zaman Murakami okusam öyle bir an geliyor ki kendimi gülümserken buluyorum. Yani şöyle düşünün, dolaplardan açılan gizli geçitlerin, metro istasyonlarıyla birbirine bağlanmış boyutların olduğu bir dünya var. Gel gelelim kitabın kahramanı tüm bunların ortasında oturduğu koltuğu inceliyor, koltuk seçiminin çok önemli bir husus olduğu düşüncesine kapılıyor, koltuğa vermesi gereken parayla araba alan insanları eleştiriyor ve bizi de oradan oraya sürüklüyor. Koltuk konusunda ne kadar zor bir insan olduğundan bahsediyor bir de. Güzel kardeşim sence şu anda tek sorun bu mu? Böyle paragraflar okuduğumda zihnime doğrudan Gibi geliyor benim; absürdlük ve bu absürdlükten fışkıran mizah tam da bu olsa gerek. “Sen bu koltuk meselesini kafanda apayrı bir yere koymuşsun İlkkan.” Kahkaha atıyorum böyle olunca.
Yani tabii bir yandan da büyük bir yabancı-laşma kokuyor tüm kitap. Aslında bir kez atıf yapılmış ama yapılmamış olsaydı bile 
Yabancı’nın izlerini taşıdığı net bir biçimde söylenebilirdi. Aa son olarak, Murakami bol bol 
Ivan Turgenyev’den bahsetmiş, hem de överek. Bu benim için çok hoştu.
Evet, galiba söyleyebileceklerim bunlar… Benim için sırada 
Kumandanı Öldürmek var. Buraya kadar okuduğunuz için teşekkür ederim.
··
725 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.