İnsanlar en çok hangi yaşlarda intihara meyilli olurlar? En çok hangi yaşlarda küserler hayata? Nasıl bir yaşam sürükler insanı buna? Var mıdır ömründe bir kez intiharı düşünmemiş olan? Eminim birçok ortak noktanız var yazarla... Okumayı, yazmayı sevmek, Yazarken defterde küçük karalamalar yapmak, Geceleri farklı bir ruh haline bürünmek, Kendisi için yazmak, Dünyaya yaralı olmak... Ne der

Ece Ayhan onun için: "Nasıl İsmet Özel 'cumhuriyetle yaralı' ise Nilgün Marmara da 'dünyayla yaralı' idi." (s. 14) Bu kadar ortak nokta çok iyi değil ama, zira yazarın 29 yaşında hayatına intiharla son verdiğini söylemem gerek. "Azımsanmayacak kadar ölmüşüm! Azımsanamayacak denli ölüyüm!" (s. 43)

Kırmızı Kahverengi Defter Yazarın kendi el yazısıyla günlükleri, hayata dair notları, okuduğu kitaplardan aldığı notlar yer alıyor. Gülseli İnal'ın dediği gibi: "Onun ruhunun izleri". Biraz dağınık, biraz plansız, yalnızca kendisi için... Kitabın ismini de Ece Ayhan, Gülseli İnal ve Seyhan Erözçelik birlikte koyuyorlar. Onu hiç okumasanız bile kimi sözlerine eminim birçok yerde denk gelmişsinizdir: "Öyle güzelsin ki kuş koysunlar yoluna." Yarası yarasına benzeyeni daha iyi anlar insan. Birçok satırda kendinizi bulmanız muhtemel... "Can, üşüme durumunda." Ruhumuz da üşüyor canımızla. Üşümeyen hiçbir zerremiz kalmadı. El yazısının yanında çizdiği resimleri de oldukça beğendim. Alıp başka yerlere götürdü... Ben de günlük tutar yanına çizimler yapardım yıllar önce. "Hayatın neresinden dönersen kârdır," demiş ve oldukça erken gitmiş... Hani bir

Teoman şarkısında diyor ya: "Babamın öldüğü yaştayım," diye. Birçoğumuz Nilgün Marmara'nın öldüğü yaşı geçtik belki de. Ben geçtim en azından. Saçımdaki beyazlar geçti, kırışıklıklarım geçti... "Akıl hastanesinde gidişat üzerine sorgulamada, hastalardan biri: 'Hepiniz bir gün buraya geleceksiniz, gelecek, geleceksin, geleceksiniz, gelecekler,' demiş." (s. 26) Olağan sonumuz gibi görünüyor. Çağ akıl yitirecek bir çağ. Bu çağın adamı değiliz belki de. Yaralarımız bundan... Yorgunluğumuz, bıkkınlığımız bundan olsa gerek. "Anımsamadığım tüm sözcükler anımsayabildiğim tek bir sözcüktü: Yara." Bir Çin atasözü der ki: "Yalnız iki tür insan iyidir: Gömülmüşlerle doğmamışlar." (s. 63) İkincisi için artık çok geç, ilkini Rabbim bilir. Okuması kolay, hazmetmesi zor bir kitap. Gözü olmasa da gönlü yoruyor. Depresyondaki ruhların ulaşamayacağı yerlerde saklayınız.

Kırmızı Kahverengi DefterNilgün Marmara · Telos Yayıncılık · 20001,415 okunma

··

3.154 görüntüleme

Şeyma R.GZN...

@Shimo ·

19 Şubat 2023 08:14

İntihar hep gerer beni, çalışma arkdaslarimdan birinin intiharı ile daha derinden etkilemişti seneler evvel. Zweig' in kitaplarını okumayı o yüzden pek sevmem, yanlizlik, ait olamama duygusunu fazla empati yaparda anlarsam diye ödüm kopar. Her zaman ki gibi güzel bakmış, güzel görmüş, güzel izah etmişsiniz. Hayatla ilgili bir ufak bakış atayım şuraya; birgün ölecegiz zaten her gün neden ölmeyi düşünelim.