Bugün İsviçre’deydim
Ben çizgi roman dünyasını çok sevdim! Öyle ki, okumayı planladığım pek çok kitabı es geçip çizgi romanlara kapıldım şu sıralar; kapıldığım, içine sürüklendiğim şey, film sahnelerinin içindeymişim gibi bir hissiyat vermeleriydi galiba. Ödül gibi oldu benim için çizgiler; nefes alabildiğim yegane yer oldu. Misal bu kitap sayesinde bugün İsviçre’deydim -evet maalesef zihnimin içinde-.
İçeriğe gelecek olursam; tez yazanlar bilir, tezinize ekleyeceğiniz bir cümle için bile onlarca makale okumanız gerekir bazen; hatta öyle bir an olur ki biri gelip size “tezini tamamlamak için dünyanın öbür ucuna gitmen gerek” dese dahi kabul edebilirsiniz bu teklifi. 2022 Haziran’da savunmasını yaptığım gözümün nuru canım tezime şöyle bi’ göz gezdirdikçe halen emek, özveri, gözyaşı, haz ve tabii uykusuz geçen geceleri görüyorum. Kısacası, böyle bir süreçtir tez yazma süreci… Oh, ne döktüm içimi! Demek istediğim, ortaya sahiden tatmin olduğunuz bir şey çıkartmak ve mevcut literatüre katkı sunmak istiyorsanız, yani böyle bir titizlik halindeyseniz, psikolojik sağlığınızı korumak da zorlaşabilir bu süreçte, zihninizde hep o sekme açıktır çünkü, hatta bazen tamamen kapansın istersiniz, ne var ne yoksa silmeyi ve kurtulmayı arzularsınız. (son_Tezim & SONTEZ & SONHALİ_Tez vb.) Allah bu insan evladına bir daha tez yazdırmasın dediğinizi duyar gibiyim ama belki doktora yapmayı düşünüyorum, o yüzden şey yapmayalım. Evet, her neyse, dönelim kitaba… Kitabın Pierre’i de bu süreci yaşayanlardan biri. Tezi uğruna Fransa’dan İsviçre’ye gidiyor ve tek arzusu senelerdir üzerinde çalıştığı Vals Kaplıcaları’nı gözlemlemek. Tabii ardından olaylar gelişiyor da gelişiyor.
Oldukça ilgi çekici bir kurguydu bence ancak fazlaca öngörülebilirdi ve belki biraz da kısa kesilmişti. Filme uyarlanması çok hoşuma gider mesela -umarım gözden kaçırmamışımdır, öyle bir uyarlamaya rastlamadım-. Ya bir de son olarak, tüm bunların ötesinde şunu söylemek istiyorum, 
Lucas Harari’den okuduğum ikinci çizgi roman oldu ve yine benzer hisleri tecrübe ettim, benzer düşünceler geçti zihnimden. Tek cümleyle özetleyebilirim esasında bunları: YAŞADIĞIMI HİSSETTİM. Gerçekten böyleydi. Bu hissiyatı unutmamak için de not düşüyorum. Hem 
Yazın Son Gülü’nde hem de bu kitapta, kurgudan bağımsız olarak, çizimler öylesine güzeldi ki, gerçekten yaşadığımı hissettim diyebilirim. Yazar benim tavsiyemdir, keyifli okumalar dilerim.
·
184 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.