Bu kitabı aslında yakın bir arkadaşımdan, içindeki bir hikayeyi dersler sırasında okuma fırsatı bularak başladım. "Postmodernizm" nedir kitapta açıkça görebilirsiniz. Genel olarak hikaye "denemeleri" olarak ele almak şahsi olarak en iyi kategorileme olacaktır. Murathan Mungan'ın ilk tamamını okuduğum bir kitap olması dolayısıyla karşılaştıramayacak olsam da çok farklı bir üslup kullanıldığını ve edebi yöntemlere başvurulduğundan okuması hayli keyifliydi ve öneririm de. Ara ara fazla bilmiş konuşması biraz baysa da felsefi ve psikolojik olarak size güzel doneler verebilir. Burdan sonrası içerik hakkında da bilgi verecek bölüm bölüm, hikaye hikaye incelemem gelecek: Dumrul ile Azrail, kitaptaki muhtemelen en fazla içinde bir mana, bir anlam kaygısı taşıyan hikayeydi. Muhtemelen eski geleneğe bağlı kalınması ile daha somut, olayları karşılar halde kaldığınız, başlangıç için iyi olan ve kişilerin ruh halleri ile sizi düşündüren, kararları ve insanın asıl benliği ile sevgisinin karşılaşmasını anlatan bir hikaye. Kan Kalesi, Dumrul ve Azrail'de de gördüğümüz "kan" motifinin aşırı kullanılması ile biraz da kabak tadı vermeye başladığı yer. Hikayeden yer yer kopmaya neden olan ancak yine de sizi bağlayan, ilerdeki soyutlaşmayı iyiden iyiye gördüğümüz nacizane bölüm. Robinson ile Cruose, bize hikayeden çok hikaye öncesi dünyayı, zamanla başarısızlığın mutlak elinde kıvrılan yazarın korku, hırs, kibir ve yetkinsizlik, alçaklık psikolojisini yansıtan, yazının ve kurgunun nasıl oluşabileceğini gösteren ve muhtemelen bir dönemki Murathan Mungan'ı tasvir eden bir yapısı bulunuyor. Bu anlamda yer yer sadece yazarın kavraması kolay olduğu göndermeler satırlar arasında boy göstermesine rağmen kişilerin kendi içindeki çatışmalarını ve ani dönüşleri yüzümüze vurması ile eksiklik veya boşluğa düşmüşlük hissi ile karşılaşılmıyor. Mavisakal, biri "deli saçmaları" mı dedi? İşte alabildiğine "deli saçmaları". Bir aksiyona dönmesi önceki "kişilik" ve "benlik" üzerine kurulan onca düşünceden sonra insana bir nefes aralığı tanıyor ve sizi daha somut ele alınabilir bir alana itiyor. Lakin sonunda ve aralarda zorlanmışlığı hissettim. Ayrıca önceki hikayedeki mecazlar ve göndermeler kendini yer yer en azından deseniyle takip ediyor ve biraz bayıyor. Hamlet ile Hitler, aynı Robinson ile Crusoe'daki gibi başlıktaki kişilerle alakası yok. gerçek Hamlet'e çok aşırı gönderme olması ve benim hâla başlayamamış olmam biraz kötü etkiledi. Yazar, yönetmen ve seyircileri aslında sizle aynı kefeye koyan; kişileri birbirine karıştıran ve farklı perspektiflerin giriftliğini, yaklaşımını gösteren sanatlı ve felsefi yaklaşımı ile en beğendiğim hikayelerden biri olabilir. Wagner Körfezi, içlerinden en beğenmediğim hikaye oldu. Bir aşk "denemesi" olmasında rağmen çok da öyle hissettirmedi. Üsluba uymadığını düşünüyorum ki zaten son bölümde de yazarın da pek hoşnut olmadığını ve farklı bir şeyler aradığını seziyorum. Aslında amacı bir aşk hikayesi bile olmak zorunda değil her ne kadar o anlamsal yumağa dolanmış olsa da. Ama dediğim gibi biraz karışık bir hikayeydi. Son ola- rak post modern izm'i iliklerdeki kanlarımıza kadar değirten insanı düşündüren düşündürürken kaybettiren tam kaybolmuşken sağa sola iten ve tam itilmişken bulduran bir hikaye Güvercin Gömleği. Postmodernizm benim için her zaman minik sade popülerizmin arkasında olan sürekli kullanılan anlamsal bir karşılığı her nedense oluşamamış insanları izlemiş anlamdırmaya çalıştığım bir şey idi. Bu hikaye, bana tam olarak onun ne olduğunu anlattı. Kapanış olarak çok iyiydi ve bize bir hikayeyi nasıl "deneme" yapılacağını göstermesiyle hikaye ve hikaye kahramanlarının üzerinde anlatımı düşündürücü. Biraz uzun da olsa ilk incelemem bitti . Murathan Mungan'ın bu kitabı kesinlikle son dönem yazarlardan en çok ilgilendiğim ve cezbeden hikayelerden biri oldu. Alkış, Alkış, Alkış... Sonrası sessizlik.

Yedi Kapılı Kırk OdaMurathan Mungan · Metis Yayıncılık · 2007523 okunma

·

95 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.