-Seni bu hale getiren aşkını tanımıyor musun Kays! Donüp bir bak bana! Ben Leyla'yım!....
Mecnun anlaşılmaz bir gülümsemeyle cevaplıyor....
-Leyla mısın? Sen nasıl Leyla olursun? Leyla benim içimde Sen Leyla isen ben kimim, o zaman? Benim içimdeki ne?
Leyla hiç ummuyordu böyle olacağını, yüreği eziliyor, bir türlü inanamıyor... Mecnun'un aşkta kendisini dahi tanıyamayacak kadar ileri gittiğini anlıyor... Mecnun'un gözlerinin etrafindaki kızarıklıklara bakıyor Leyla ve Mecnun'a acıyor... Ona kendini tanıtmak için hatıralarından bahsediyor ve yalvarıyor kendisine bir kere bakması için... Mecnun Leyla hatıralardan bahsederken sevinçli bir tebessüm birakıyor ama bakmıyor Leyla'ya...
-Biz Leyla ile sonsuza kadar biriz artık diyor Mecnûn ve Leyla'nın içi göneniyor... Mecnûn bu sözü söylerken o kadar neşeli bir hal alıyor ki, Leyla üsteliyor kendisine bakması için.
-Ne olur bana bak! Leyla olduğumu gör diyor. Mecnun yüzünde hep o gülümseme dönüyor ve bakıyor keyifle... Leylâ ağlayarak süzüyor Mecnûn'u ve anlayacağını umuyor ama heyhât! Mecnun,
- Leyla bende kalacak hep diyor ama Leyla'ya bakan gözleri sanki Leyla'yı görmüyor... Leyla yine de dostça bir kıvılcım yakalıyor Mecnûn'un gözlerinde... Hıçkırığının boğduğu bir sesle soruyor...
- Tanımadın mı beni? Ben seni çöllere düşüren aşkın Leyla'yım derken sarsıla sarsıla ağlıyor... Mecnûn aynı neşeyle, karşısında ağlayan Leyla'ya gülümseyerek cevap veriyor...
-Her kadında Leylâ'dan bir şeyler bulunur... Her kadın Leyla olmak ister... Ama Leylâ içimdekidir... Sonsuza kadar biriz...
Leyla ne diller döküyor Mecnûn'a ama Mecnûn hiç aldırmıyor... Leyla yıkık bir halde anlıyor ki, Mecnûn artık bu dünyadan değildir... Yumuşuyor yüreği... Aşkının bu hale getirdiği sevgilisine aşkı çoğalıyor Leyla'nın... Artık hiçbir sözün ve hiçbir şeyin tesir edemeyeceği kadar yücelerdedir Mecnûn ve bu fenâ halle mesuddur...
··
61 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.