Bugün günlerden Perşembe, çok heyecanlı ve mutlu olmam gereken bir gündeyim
...
Ama olmuyor bu sefer ...olmayacak bu mutluluk...bu heyecan. Neden mi ?
Bu sefer erken uyanıp önümde kitaplığımı ve onun üzerinde astığım aile fotoğraflarımızı göremeyeceğim. Yatağımın solunda bulunan büyük pencereme ferahla bakamayacağım. Luna diye çağırıp acilen gelen kedimi ,odama girdiğini göremeyeceğim. Özellikle bu günde ilk uyandığımda yapmam gereken şeylerden bir tanesi , mutfağa yönelip kendime ve anneme sıcak su yapmaktı. Üzerinde de limon aşırı güzel olurdu. Sonra onu alıp anneme götürüp uyandırırdım. Artık ne bu özenle seçtiğim bardak ne de anneme hazırladığım sıcak suyu odasına götürebileceğim. Kardeşim uyanmasıyla zaten ayrı bir dünyada kendimi bulurdum. Yüzünü hiç yıkamadan, daha hiçbir şey yapmadan bana 3 yıl önce hazırladığı bir tane kutlama kartı, her yılda bana verip tekrar alırdı. Alma sebebi bence malum, gelecek yıl için uğraşmaması adına tekrar alırdı. Annem kahvaltıdan sonra kendi elleriyle yapabileceği tatlıları düşünürdü. Söylemezdi ama ben bilirdim. Sonra belirledikten sonra mutfakta dalardı. Gelen kokuları benim için ayrı bir meseleydi. Akşam olur babam gelir. Dışarıdan getirdiği şeyleri görmemek için annem beni ya sohbete ya da daha çok beni istekleriyle meşgul ederdi. Tabii annem bir şeyleri hazırladığını bildiğim için odama gidip kendimi hazırlardım. tatlış ve güzel kokularıyla babamın elini öpüp öyle karşılardım. Akşam yemeğinden sonra asıl beklenen an gelir. Oturma odasında masaların üstünde çeşit çeşit tatlılar ve kuruyemişler olurdu. Pasta ise tam ortada kendini belli ederdi. Yanında da kutular ve hediye paketiyle paketlenmiş hediyeler de vardı. Görünüşü sofraya ayrı bir ferahlık katardı.oturma odasına girişimle ışıklar kapatılır ve annemin hazırladığı video televizyonda açar. Bu videoda doğduğumdan bu güne kadar çekilmiş bazı fotoğraflar özenle seçilip koyulmuştu. Pastayı kesip sonra en heyecan verici aktiviteye geldik o da hediye paketlerin içinde neler sakladığını görmeye. Hediyelerin maddi kıymetini hiç umrumda olmazdı sadece ailem beni hatırladıkları için ve bunca yıllar bana doğru yolu göstererek terbiye ettikleri için mutlu olurdum. Pasta keserken, değişik değişik hareketlerle fotoğraflar çekilirdik. Güzel bir anı kalması için yapıyorduk ama kim bilirdi bu anı acı çektirecekti. Kim bilirdi bu anıların bir dönüşü olamayaktı. Kim bilirdi bu sıcak yuva bizi gelecek yılda tekrar bir araya getiremeyeceti. Kim bilirdi...
Evet, bugün benim doğum günüm.