Leyla ile Mecnun... İlk olarak dizisini izlediğim bir hikaye. Yerli dizi izlemeyi sevmem ama izlediklerim içerisinde de en iyi Türk dizisi Leyla ile Mecnun'du benim için. Dizisini bu kadar sevdiğimden kitabı da okunacaklar listemdeydi. Bu aralar yüzümü güldürecek bir kitap okuyayım diyerek okumaya başladım. Ertesi gün Ak Sakallı Dede rolündeki Köksal Engür'ün vefatıyla bir afalladım. "Nasıl yani ya, böyle bir zamanlama nasıl denk gelir" dedim. Sanki bu çok sevdiğim dizideki Ak Sakallı Dede ile son bir görüşme, vedalaşma gibi oldu, öyle hissettim...

Leyla ile Mecnun absürt komedi türünde bir eser. Akla, hayale sığmayacak yolculuklara çıkarıyor okuyucusunu ve seyircisini. Tüm sınırları yıkıp, imkansızın parmaklıklarından kurtarıyor. Çocukken gerçek olduğuna inandığımız masallar gibi, inanıyoruz. Çünkü olaylar her ne kadar inanılmaz olsa da karakterler o kadar bizden ve çok sevdiğimiz bir yakınımız gibi oluyor ki ne deseler inanırsınız... İsmail Abi, Yavuz, Mecnun, Ak Sakallı Dede ve İskender... Hepsi de yeri bambaşka karakterler. Ama içlerinden en sevdiğim karakter, hüznünün üzerine renkli kıyafetler giyen İsmail Abi. Umudun sembolü, harika bir karakter. Okuyacakların ve izleyeceklerin heyecanını kaçırmamak için kitabın içeriğinden bahsetmek istemiyorum. "Çok şey söylemek istedim ama hiçbir şey diyemedim." S:153 Dizisi ile kitabı çok çok farklı. Hem dizisini izleyin hem de kitabı okuyun diyorum kitap dostlarım. Kitaptan en çok sevdiğim alıntılardan biriyle bitireyim: "Hayat dediğin uzun bir yol. Ve bu yolda seninle beraber yürüyen insanlar var, yolda kaldığın zaman sana yardım edebilmek için. Yolda rastladıkların var, yanındakilerin kıymetini daha iyi anlayabilmen için. Yoluna taş koyanlar var, yürüdüğün yolu zehir etmek için. Bir de seni yarı yolda bırakanlar var, kendi başının çaresine bakabilmeyi öğrenebilmen için."Sayfa:185 Keyifli okumalar...