Başımı göğe kaldırıyorum, Şimal Yıldızı’nı arıyor gözlerim. O kayıp. Bense birilerinin giderken ardında bıraktığı çığlık gibi hayattayım.
Bu satırları okuduğum vakit kitabın içeriğine bakmadan Bavula Sığmayan benim çantama sığmalı ve benimle beraber bu kitapçıdan çıkmalı dedim. Bazen yazar hakkında bir fikriniz yoksa ilk defa denkleşmişseniz kitabı almaya karar vermek için birkaç satır yetiyor. Mutmain olup olmama konusunu artık bahtımıza diyerek kitabın sonuna bırakıyoruz. Ya da bende öyle.
Nermin Yıldırım’ın ilk okuduğum kitabı Bavula Sığmayan. Yerli kadın yazarların bir kısmı hariç bir kitabını okuduktan sonra okuma tercihlerim arasında yer almayacaklar var. Acaba Nermin Yıldırım bunlardan hangi listede yer alacak diye merakla kitabı okumaya başladım. Okudukça bazı yerlerde, kelimelerde, cümlelerde tanıdık bir his, tanıdık bir tat geldi yerleşti içime. Kelimeleri kullanma o kelimeleri dans şölenine çevirme ve cümle muhteviyatı ile eski bir dostu Şule Gürbüz’ü okuyormuşum hissi ile cebelleştim ara ara. Velhasıl okurken keyif aldım.
Gelelim kitap içeriğine;
Aile Yalanları ilk bölüm üç öyküden oluşan bir novella. Kızları Belgin’in gözünden aile kavramının yansıtılması ve ebeveynlerin birbirlerinin bakış açılarından birbirlerini, beklentilerini, umutlarını, umutsuzluklarını,
vazgeçişlerini, hayal kırıklıklarını, özlemlerini, içlerinde kalmış uhdelerini, uzun yıllar bir arada yaşayıp nasıl birbirlerine yabancı olduklarını yine de buna rağmen birbirlerine tutunmak için bir dal aradıklarını anlatan üç öyküden oluşmakta.
- Aile, çoğu zaman aynı anda konuşarak laf kalabalığı yapmak olsa da yeri geldiğinde birlikte susabilmektir biraz da, biliyoruz.
- Bir zaman bir yerde birbirimizden vazgeçmiş, bunu da kabullenmişiz…İçimizde öfkeler, kırgınlıklar, alışkanlıklar, sevinçler, birlikte geçmiş koca bir hayat biriktirmişiz. İki kör bıçak gibi birbirimize bilenmiş ama kesmeyi de becerememişiz.
Kitapta bu üç öykünün dışında küçük lakin muhteviyatı bakımından büyük yirmi iki öykü var. Bu öykülerin bazılarını bitirip bir diğerine geçmeden durup düşünmem, ruhuma çöken o ezilmişlik, o kızgınlık,
o keder duygusunu, öykülerde yer alan karakterlerle beraber yaşayıp içimde sindirmeye çalışmam gerekti. Toplumsal normlar sebebiyle diretilen tercihler, ötekileştirilen, darp edilen, öldürülen bireyler. Hiç gelmeyeceği bekleyenler. Gidenler, kalanlar, umut ışığına sarılanlar, her şeye rağmen hayata tutunmak için çabalayanlar. Farklı öyküler olmasına rağmen ortak duygular, ortak acılar, ortak yalnızlıklar.
-Birbirini değiştirmek isteyenler, kendi günahlarında yıkamaya niyetlenenler, korumaya çalışanlar, kim bilir kaç “ben”i iyi ya da kötü niyetlerle katlettiler.
Beğenerek okuduğum bir kitap oldu. Mutmain oldum mu? Evet oldum. Nermin Yıldırım okumalarıma en son kitabından başlamış olmakla beraber en kısa sürede diğer kitapları ile devam edilecek. Çok akıcı bir dil, başarılı olay örgüleri ile güzel bir eser.
- Susanların hikayesi büyük oluyor, sessizlikleri nispetinde dallanıp budaklanıyor.
Sevgiyle, kitaplarla kalın. Keyifli okumalar dilerim.
