YouTube kitap kanalımda Victor Hugo'nun Notre Dame'ın Kamburu ve diğer kitaplarını nasıl daha bilinçli okuyabileceğinizi anlattım: ytbe.one/nYN27KVPeFY Keşke dünyaya yeni bir kitap puanlama sistemi getirilseydi de bu kitaba 10 üzerinden 10 değil, henüz icat edilmemiş o sayı sistemiyle birlikte sonsuz bir puan verebilseydim... Bu kitabın benim için bambaşka bir anlamı var. 9 yıl önce bir mimar kimliğiyle Paris'e gidip görebildiğim Notre Dame Katedrali'ni, şimdi içerik üretici kimlinkiyle birlikte Victor Hugo'dan okuyup değerlendiriyorum. Hayat, insanı ne kadar da güzel büyütüyor. Bugüne kadar

Victor Hugo'dan pek fazla kitap okudum diyemem. Hatta eskiden sadece

Sefiller (2 Cilt Takım)'i okuyup çok beğenmiştim. Ama kendisinden sadece iki kitap okumuş olmama rağmen Hugo'da fark ettiğim bir yön var. Kitapları nasıl kusursuz olacaksa o hedef uğruna çalışan bir yazar Victor Hugo. Şair kimliğinin de getirdiği tasvir gücüyle birlikte yazdığı her şey onun edebi atmosferinde gezegenleşiyor sanki. Peki neden bu kitabın farklı bir puanlama sistemi içine dahil olması gerektiğini düşündüm? Çünkü Victor Hugo az ama öz kitap yazmanın tam olarak kelime karşılığı bence. İnsanın içindeki evrensel duyguları nasıl uyandırabileceğini o kadar iyi bilen bir yazar ki, bu sayede kitaplarında sevinci ve hüznü, iyilik ve kötülüğü, güzellik ve çirkinliği, ruh ve maddeyi aynı anda okuyup görebiliyoruz. Gelelim Notre Dame'ın Kamburu'na... Evet, kitabın isminin bu olduğunu biliyorum. Fakat aslında bu kitap ile anlatılan şey çok büyük oranda Notre Dame Katedrali'dir. Mimarinin insanlar üstündeki hakimiyeti ve insan ilişkilerini kapsamasında sahip olduğu evrensel etkidir. Bireysel gücümüzün Tanrı'nın himayesine bağlı olduğunu anlatmak için Victor Hugo'nun kullandığı ilahi bir araçtır Notre Dame Katedrali. Bu katedralin içine girdiğim günü dün gibi hatırlıyorum. O güne kadar sadece derslerde gördüğüm bir Gotik mimari eserinin içinde dolaşmanın bana eşsiz bir deneyim yaşattığını hissetmiştim. Kendi fiziksel küçüklüğümü de hesaba katarsak insanların inandıkları Tanrılar için neler yapabildiğini ve bu eserleri zaman denilen mimarla birlikte nasıl inşa edebildiğini hayretle seyretmiştim. İşte, şimdi de Notre Dame'ın Kamburu kitabı için bir inceleme yazıyorum. Hem kitap okuma grubumla da bu eseri tartışıyoruz bu ay. Zaman denilen mimar taşlarını yine örmüş üstümde. Quasimodo ile Esmeralda'nın çirkinlik ile güzelliği temsil etmesinin tezatlığı altında eziliyorum. Milyarlarca yıllık evrenin oldukça önemsiz bir uzantısında oldukça önemli bir kitap okumuşum gibi hissediyorum. Romandaki papaz Claude Frollo ile birlikte inanç ile insan dürtüleri arasındaki savaşı seyrediyorum. Askerler yorgun. Halkın ve hukuk sisteminin yozlaşmışlığını, insanların sınıf fetişizminin nelere yol açtığını okuyorum. Ama en önemlisi de neyi görüyorum biliyor musunuz? Dünya tarihinde hangi olay olursa olsun insanın olduğu yerde sevginin hüküm sürmeye devam ettiğini: "Ne yaparsanız yapın, insan yüreğindeki o sonsuz kalıntıyı, aşkı yok edemezsiniz." [Sefiller, s. 1164] Bu yüzden Notre Dame'ın Kamburu kitabında da 550 sayfa boyunca insanlar tarihin her kesidinde olduğu gibi ne yaparlarsa yapıyorlar, isyanlar çıkartıyorlar, birbirlerini hançerliyorlar, yürüyorlar, koşuyorlar, geliyorlar, gidiyorlar, ama işte o sonsuz kalıntıyı, aşkı yok edemiyorlar. Bu romanın bize söylediği en büyük şey aşkın dünyayı yöneten esas güç olduğudur. Üstelik bu romanı başka pek çok eserle birlikte de değerlendirebiliyoruz. Dış görünüşünden dolayı aşağılanıp dışlanan Quasimodo'yu Egon Schiele'nin resimleriyle; şehvetinden dolayı inancıyla çelişkiye düşen papaz Frollo'yu Dostoyevski'nin karakteri Ivan Karamazov'la; senaryo yazarı Pierre Gringoire'yı Yusuf Atılgan'ın Aylak Adam'ıyla bağdaştırıp çok daha geniş bir okuma yapabiliyoruz. Ayrıca 1 ay sonra İstanbul'a orijinal dili Fransızca ile birlikte gelecek Notre Dame de Paris Müzikali'ne de bir parantez açmalı. Bu müzikale gitmenin bir insanın hayatında yaşayabileceği en büyük sanat deneyimlerinden biri olduğunu düşünüyorum. Müzikal ile birlikte kitabın başka bir boyuta çıkması ve karakterlerin ete kemiğe bürünmüş halde karşımızda bulunması kesinlikle deneyimlenmeli. Quasimodo ve Esmeralda'ların dışlanmadığı, hoşgörülü bir dünyanın olması dileğiyle...