The Eye of the World(The Wheel of Time, #1) Dünyanın Gözü(Zaman Çarkı, #1)
Goodreads: 4,2/5
1000kitap: 9,1/10
5/5
“Konukları kapıya kadar geçirmek, ama gidişini izlememek geleneğimizdir. Hatırlanması gereken, konuğun eşliğinin zevkidir, gidişinin hüznü değil.”
1000kitap sitesinde okur bir arkadaşımın kitap incelemesinin dikkatimi çekmesiyle birlikte kitabı biraz araştırdım ve okuyanlar tarafından oldukça sevilen bir kitap olduğunu gördüm. Beni ilk düşündüren konu “Değer mi?” sorusu oldu. Çünkü yaklaşık 10.000 sayfalık ve on beş kitaptan oluşan bir eser. Seriyi tamamlarken ayıracağım toplam zamana değer mi, diye bir kendi kendime düşündüm. Çünkü 10.000 sayfayı okurken ayıracağım zamanı başka eserlere de ayırabileceğim için biraz “Vakit, nakittir.” düşüncesiyle hareket etmeye çalıştım. Ve bunun üzerine kitabı tekrar araştırdım. Bütün araştırmalarım sonucunda pişman olmayacağıma ve ayıracağım zamana değer bir eser olduğu kanaatine vardım ki öyle de oldu benim için. Epik türde Kral Katili Güncesi’nden sonra bu kadar severek okuduğum bir eser olmamıştı, benim için süper bir serüvendi. Okumayı düşünenlerin mutlaka kitabın en arkasında yer alan ‘Sözlük’ bölümünden faydalanarak ilerlemesini öneririm. Kitapta Rand’ın babası Tam al’Thor her yıl Bel Tine’da kullanılmak üzere Badeçay Hanı’na elma şarabı teslim eder. Fakat kış uzun sürmüş, bahar bir türlü gelememiştir. Her yıl baharda yaptığı teslimatı yapabilmek için festivalden bir gün öncesine kadar bekler, hava şartlarında iyileşme olmayınca oğlu Rand al’Thor ile birlikte teslimat için yola çıkar. Teslimatı gerçekleştirdiklerinde Padan Fain isimli bir Çerçi ile karşılaşırlar. Çerçi, Ghealdan’da savaş ve delilik olduğunu söyler. Hatta yıkım o kadar büyüktür ki Dhallin Ormanı’nın karları, insan kanı ile kızarmıştır. Al’Vere Efendi savaşının nedenini sorunca Fain, Ejder’den kaynaklandığını ifade eder(Ejder: Gölge Savaşı sırasında Lews Therin Telemon’un lakabı). Köyde Kadın Kurulu tarafından seçilen, hemen hemen Belediye Başkanına denk sayılan her türlü şifa üzerine eğitilen ‘Hikmet’ olarak anılan bir kadın bulunmaktadır. Nynave, İki Nehir’de Hikmet’tir ve Egwene de gelecekte Hikmet olmak istemektedir. Rand’ın Mat ve Perrin isminde de iki arkadaşı vardır ve Rand aynı zamanda da Egwene ile arkadaştır. Daha önce anlatılan hikayelerde Tek Güç’ten söz edilmektedir ve Tek Güç’ü yönlendiren erkekler hep delirir ya da tükenip ölürler. Yalnızca kadınlar ona dokunabilir. Zaten en son erkek Aes Sedai’ler de Dünyanın Gözü yapılırken ölmüştür. Sadece kadın Aes Sedai’ler mevcuttur ve onlarda kendi aralarında renklere göre ayrılmaktadır: Mavi Ajah, Kızıl Ajah, Beyaz Ajah, Yeşil Ajah, Kahverengi Ajah, Sarı Ajah ve Gri Ajah. Kırmızı Ajah’a mensup olan biri tüm enerjisini Güç kullanmaya kalkışan erkekleri bulup ehlileştirmeye adar, Kahverengi Ajah’a ait biri dünyevi işlerden vazgeçer ve kendini bilgi aramaya adar. Kara Ajah’ın Karanlık Varlık’a hizmet ettiğine dair söylentiler vardır ama bu durum hem inkâr edilir hem de bir Aes Sedai’nin karşısında Kara Ajah’tan söz etmek güvenli değildir. Moirane Sedai ve Muhafız Lan kimliklerini gizleyerek köye gelirler aradıkları kişiyi bulmak için. Köye bir gece Trolloclar saldırı düzenler ve o geceden sonra Rand al’Thor’un köydeki insanların güvenliği için İki Nehir’den ayrılması gerekmektedir. Gece sessizce Moirane ve Lan ile yola çıkacakken Egwene ve Thom Merrilin’in de davetsiz bir şekilde katılımıyla Mat ve Perrin’in de eşliğiyle kahramanlarımızın epik destansı öyküsü başlar. Nynaeve de bu macerayı durdurmak ve gençleri köye geri götürmek niyetiyle yola çıksa da o da bir şekilde dahil olmak zorunda kalır, sonuçta “Çark dilediği gibi dokur.” Kitapta sevdiğim o kadar fazla unsur ve olay vardı ki hangisinden söz etsem hepsi yetersiz kalacakmış hissi ile yorumluyorum. Kitapta olaylar tam hüzünlü bir hâl aldı derken Mat’in esprileri okurken bana bir anda kahkaha attırdı. Mat, benim için çok özel bir karakter olarak yerini aldı. Kitapta okuduğum an içime işleyen karakter ise Elayne. O kadar sıcak ve asil bir karakter ki kitapta ilk yer aldığı bölümü tebessüm ederek bitirdim, şu an yorumlarken dahi gülümsetti beni. Egwene’e bir türlü ısınamadım, Nyaneve’i başlarda sevememiştim ama sonra Muhafız ile olan diyalogları hem gülümsetti hem de beni duygulandırdı. Thom Merrilin için önce üzülmüş olsam da Moiraine’in kitabın sonlarına doğru Thom’a yönelik verdiği müjde ile de serinin ilerleyen kitaplarında karşılaşabilmeyi ve tekrar okuyabilmeyi diliyorum. Ben çok beğenerek ve keyif alarak okudum. Beklentimi katbekat fazlasıyla karşıladı, sizlere de keyifli okumalar diliyorum.
