birkaç samimiyetsiz öykü ve bolca samimiyetsiz övgübi arkadaşımın talebi üzerine bu genç yazarımızla tanıştım. maalesef kitabını hiç sevemedim ve epey başarısız buldum. ama bu sayede size bu kitabı neden bu kadar başarısız bulduğumu ve bir öyküden neler beklemediğimi anlatacağım.
kitabımız altmış sayfadan oluşan on civarı minik öykünün bir derlemesi. bu öykülerin çoğu güncel politik konulara değiniyor, bunu yaparken de yazarın kitabı "çocukluğuna" adamasından anlayacağınız üzere bir de aile mefhumunun karanlık dehlizlerinde geziniyor kendince. aslına bakarsanız bu iki tema da - başarılı işlenirse şayet- oldukça sevilebilecek ve kalıcı olabilecek kurgulara gebe olabiliyor. ama maalesef ki biz bu kitapta başarının b'sini göremiyoruz (bence).
bu kitabı neden hiç sevmedim?
yazarımız günümüzde belli başlı bazı kişilerin de yaptığı gibi politik yazarsa iyi işler çıkaracağını düşünmüş çünkü. yazara dair okuduklarımdan anladığım kadarıyla sosyal medyada aktif ve güncel meselelerde sesini kısmayan biri. bu cesaretine sığınarak da aslında iyi niyetli bir taraftan bütün bu hislerini ve haksızlığa ses çıkarma meselelerini edebiyat yoluyla da dile dökmeyi denemiş. lakin olmamış. olmamış diyip duruyorum çünkü bence yazar türkiye gerçeğinden çok uzak. anlatmak istediği hikayeleri gerçekten görmediği, deneyimlemediği o kadar belli ki.. anadolu'da yaşayanlar demek istediğimi anlayacaktır. bazı iyi niyetli politik doğrucular bu memleketteki hikayeleri kendi sırça fanuslarından ellerine alıp işlemeyi pek severler ama bunu yaparken ne kadar yapmacık durduklarını bir türlü farketmezler. bence bu yazarın sorunu tam olarak bu. yazdığı her şey niyeti ne kadar iyi olursa olsun inanılmaz yapmacık. gerçekten uzak. anlatmak istediği hikayeleri içselleştirememiş de onlara sempati besleyip sizin sesiniz olucam gibi bir komplekse girmiş gibi geldi bana. ha diyeceksiniz ki bir hikayeyi anlatmak için illa deneyimlemek mi gerekir? tabii ki hayır. ama deneyimlemediğin bir hikayeyi anlatırken de o deneyimsizliğinin karşıya geçmemesini sağlayacak kadar yüksek bir gözlem gücün olmalı. bence bu kitapta bütün bunlar eksik. ha derseniz ki ya gerçekten deneyimlediyse? o zaman daha kötü.
daha kötü. çünkü bir insan deneyimlediği şeyleri bile karşıya böyle devasa duvarlarla aktarıyorsa bence yazma işine hiç girişmemeli. bu kitapta çok ciddi bi samimiyet problemi var. karakterleri konuşturmasından tutun vermek istediği mesajın ayan beyan gözümüze sokulmasına kadar..
okuduğum yorumlarda ne hikmetse herkes çok sevmiş, son yılların en iyi öyküsü falan demişler. açık konuşmak gerekirse bana bütün bunlar da samimiyetsiz pr çalışmaları gibi geldi. ithaki gibi bi yayınevinin genç yazarlara şans vermesi güzel tabii ama umarım aynı ayrıcalığı herkese tanıyordur.
ben dümdüz bi okur olarak sevmedim. tavsiye de etmem. nolursunuz her şeyi övüp durmayın ya.
