Kitapta o kadar çok fikir, eleştiri, hikaye ve şaşırtıcı olay var ki bir yerden sonra insanı hayrete düşürüyor. Her iyi kitap gibi birkaç katmanı var. Bütünündeki olay akışını okuyabilirsiniz, satır aralarındaki (ki gerçekten satır arası bazen birkaç kelimeyle söylemek istediğini tamamlıyor) eleştirileri inceleyebilirsiniz. Kesinlikle politik ve muhalif bir roman. Buradaki muhaliflik bir hükümete, bir devlete, bir düzene, bir ırka ya da bir dine değil. Bütün devletlere, milletlere, dinlere, insanlığa ve en çok kendimize. Gerçekçi, sert başlayıp bir ütopya yaratma umudu ile yazılmış bir kitap. Aslında roman klasik bir Hakan Günday romanı. Yine o bildiğimiz vurucu cümleler, üzerine emek harcanmış kelime oyunları mevcut. "Sizi barıştıran her kimse, savaştıran da odur." "Ve sizi her kim doyuruyorsa, bilin ki aç bırakan da odur." “İnsan neden savaşır basit bir soruyken insan nasıl barışır? “ girift bir bilmece olarak yankı buluyor. İnsan tabi genel anlamda insanlık için kullanılmış. Savaşmanın motivasyonunu sağlamak kolayken barışın motivasyonu için yaratıcı senaryolara ihtiyaç duyulmakta. İşte tam bu anda da devreye imzalarını "Z.Aman" diye atan Zamir Aman giriyor. Bozuk dünya düzeni ve az biraz kadın hakları üzerine söyleyecek sözü olan; söyleyiş tarzının ise ilk romanlara göre daha kısık sesli kaldığı bir distopya; ya da sesi yüksek ama anlatım didaktizm sosuyla yoğrulmaya çalışılmış gibi. Karakterlerin işleyişi kusursuzdu, aynı zamanda karakterler geçişleri de okuyucuyu yormayacak şekildeydi ve olay örgüsünün içinde kaybolmuyorsunuz. Evet, müthiş ters köşeler, okuyucuyu şaşırtacak şeyler yok ama yazarın tarzı da böyle değil zaten. Hakan Günday'dan tek beklentim, ana karakterin artık tek tekdüzelikten çıkması olur. Kinyas ve Kayra'dan beri neredeyse bütün karakterlerin farklı hikayeleri olsa da, karakteristik özellikleri, nihilist olmaları, aşırı zeki olmaları gibi bir benzer durumlar var. İYİ OKUMALARRR (: