Melisa Kesmez'in dördüncü kitabı olan Küçük Yıuvarlak Taşlar benim yazarla tanışma kitabım oldu. Yazarın bu öykü kitabında birbiriyle iç içe geçmiş, bağlantılı üç hikayenin anlatıyor. Nergis'in Hikayesi, Elif'in Hikayesi ve Mehmet'in Hikayesi. Bu üç hikayede yazar; örümcek ağı misali birbirini saran hayatlara tanrısal bir açıdan bakmıştır. Ve aslında üç hikâye de birbirinin devamıdır. Birbirinden bağımsız okunabileceği gibi, üç hikayeyi okumayı bitirdiğinizde aslında küçük bir roman okuduğunuzu fark ediyorsunuz.
Küçük Yuvarlak Taşlar ismi hikayeleri özetleyen bir kitap ismi olmuş kesinlikle. Hepimizin hayatında yerine oturmayan küçük yuvarlak taşlar vardır bunlar insanın yaşamasını tamamıyla engellemese de aslında hep bir tökezlemeye de mecbur bırakır. Yerine oturmayan bu küçük yuvarlak taşlar kimi zaman bizim hayatımızda yerlerine geçmek için ışık olup yön verirler. İşte yazarın bu öykü kitabı da aslında bitmeyen umudun, hayata her zaman yine yeniden bir yerden başlamanın mümkün kılındığını gösteriyor.
İlk hikaye olan Nergis'in Hikayesine kitapta oldukça geniş yer kaplamaktadır. Ana eksen Nergis olup hikayenin düğümü onunla birlikte başlayıp son hikaye olan Mehmet ile birlikte çözülmektedir.
Küçük Yuvarlak Taşlar hikaye kitabında annelik, anne olma, anne olma duygusu üzerinden konular işlenmektedir. Yazar bu temayı ele alırken bunu sakin ve yargılayıcı bir dil ve anlatım kullanmadan ele alıyor. Bunu da anne olmak istemeyenler ve doğuştan anne olanları aynı yakınlıkta ele alarak okura resmetmiştir. Ana tema annelik üzerinden işlense de yazar aynı zamanda Mehmet üzerinden de baba olmak ve babalık duygularını da çok iyi bir şekilde yansıtmış ele almıştır. Nergis ve Mehmet her ikisi de baba figüründen yoksun kalmış sadece anneleriyle büyümek zorunda kalmış bir çocukluk geçirmişlerdir. Ancak her ikisinin de yaşadıkları çocukluktan aldıkları annelik ve babalık duygularının yansımaları oldukça farklı olmuştur. Burada yazarın aşırı bir romantizme gitmeden bu duyguları her iki yönden ele alması gerçeklikten kopmadığını bir kez daha okura gösteriyor.
Birbirinin hayatlarında farkında olmadan inanılmaz bir etkiye sahip bu üç insanın hayatının nihayete erdiği yerde aynı olmaktadır. Bu tatlı tesadüfü ise inanılmaz sevdim. Çok çok severek okuduğum bir öykü kitabı oldu. İçimde güzel bir burukluk bıraktı. Sadece kitapta Elif tarafından da annesini okumayı çok isterdim, bir tek o noktada eksik kaldığını düşünüyorum. Öykü okumayı sevenlere veya yazarla tanışmayı bekleyenlere rahatlıkla tavsiye edebileceğim bir öykü kitabı. Bence hayatınızın bir yerinde yer verebileceğiniz bir kitap.
Melisa Kesmez bu öykü kitabında umudun hep var olduğunu, bir köşe başında beklediğini bir kez daha vurguluyor. Kitabı okumayı bitirdiğimde aklımda sevgili
Nazım Hikmet Ran'ın şu dizeleri dolaştı durdu: "Yok öyle umutları yitirip … Unutma; aynı gökyüzü altında, bir direniştir yaşamak."
