''Önce, büyük büyük düşündüm. Sonra, büyük büyük yaşadım. Ne varsa, onlar aldı. Şimdi, bana – küçük / bir ölüm kaldı.'' Nasıl mıyım? Bunu bir mektup gibi farz et. Gitmesi için yazılmış ama gitmesi gerekene hiç ulaşamayacak bir mektup gibi.. Ben kaç gündür sadece dua ediyor ve yazıyorum başka yapacak hiç bir şeyim yokmuş gibi. Aslında gerçekten de yok.. Aa dur bi tüm duygularımı toparlayıp geleyim, bekle beni hemen gitme emi diyorum tıpkı eskisi gibi.. Geldim, nerede kalmıştım? Dur bi bakayım. Başlayamamışım bile, bitirip giden biri için başlayan olmak ne tuhaf bir kelime şimdi fark ettim bunu. Merak etme sana öyle içini karartacak şeylerin dolu olduğu bir mektup yazmayı düşünmüyorum. Defalarca silip tekrar yazdım bu satırları, baktım bir çok şey iç karartıyor yaşadıklarımda yazmak mı yazmamak mı dedim. Evet en iyisi en başından anlatmak herhalde.. Dürüst, masumiyet besleyen ve samimi bir yazı olmasını diliyorum. Öyle ilginç bir tanışma öykümüz de yoktu aslında. Nerede nasıl tanıştık hiç hatırlamayadık. Sanki gözümüzü birlikte açtık yıllarca hep beraber yaşamışçasına. Farklı zamanlarda farklı mekanlarda doğmuş olsak da . Her ailenin çocuğu gibi yetiştirilip, hiç kimsenin hiç bir şeyi olamadığımızı anladık ve suçlamadık da kimseyi boşu boşuna. Çayı çok seven sen sevmeyen ise ben, sonsuza kadar karanlıkta kalmadık belki de ama vefalarını yok sayarak tüm sevdiklerimizin sanığı olduk. Koca koca insanlar olduk demeden , ayrı yerlerde yaşasak da sık sık buluşurduk. Karşılıklı yapılan kahvaltılar, içilen çaylar, kahveler, anlatılan tüm anılar, ikinci bahar heyecanları, ilk tek edilişler, sonraki atılan bol kahkahalar… Peki ne oldu da böylesine güzel bir şey son buldu? Dün akşamdan beri artık gidişimi kabul ettin diye ; senin hediye ettiğin kitabı özleminden elime alamayıp, hele de kitabın içindeki defalarca gülümseyerek baktığım notu okuyamamak koyuyor. ''Kolay mıdır bir anda her şeyden vazgeçip gitmek? Yoksa gitmekten vazgeçip, sevmek mi gerek?'' Çok tanıyorum zannederken birlikteyken farkına varamadığım şeyleri şimdi öğrenmiş olmak koyuyor. Acaba en çok ihtiyacın olduğun zamanlar yanımda olmadın dediğin anlar olacak mı? Olamadığımı düşüneceğim o zamanlar koyuyor. En çok ama en çok ne koyuyor biliyor musun? Dünden beri kabul ettiğin gidişime, çaresizlikten hiçbir şey yapamamak , elini tutamamak ve son sözlerini duyamamış olmak koyuyor. Kendini sensizliğe teslim ettin.. Belki de, yarın yeni bir gün seni sevgiyle kabul edecek. Bense bana emanet verilen ne varsa iade ederek acılarımdan, hatta tüm zevklerimden vazgeçeceğim. Ailem, dostlarım sevdiklerim , nefretlerim, arzu ettiklerimden de feragat edeceğim ve sen farkında bile olmadan tüm yaşanmışlıkların üzerine toprak dökerek yeniden doğacak ve gerçek olacaksın. En başta dedim içini karartmayacağım diye, ''geldin, veda edip git bırak artık beni'' dediğini duyar gibiyim. Kendine söyle, sana çok iyi baksın emi. Niye yazdım ki tüm bunları hiçbir fikrim yok. Gücüm kalmadı dünden beri. Nasıl mıyım? Sana yüzümde buruk bir tebessümle veda ediyorum.

NasılsınÖzdemir Asaf · Adam Yayıncılık · 2001283 okunma

·

75 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Vedabiyat