"Özgürlük Yolları" serisinin ikinci kitabı Yaşanmayan Zaman. İlk kitap olan 
Akıl Çağı 'nda olduğu gibi, yine defalarca kez hayran kalarak okudum.
İnsanların bu kitabı okurken keyif alamama, olayları anlayamama sebebi şu: Akıl Çağı'nda kitap bölüm bölüm ve tarih tarih yazılmıştı, genelde Mathieu merkezinden gidiyordu ve başka bir karaktere geçeceği zaman bunu bir paragraf başı ya da yeni bir bölümle belli ediyordu. "Normal" bir olay örgüsü gibiydi kısacası. Yaşanmayan Zaman'da ise örneğin dört karakterin aynı anda ne yaptığı aynı paragrafta peşisıra cümlelerle belirtilmiş. Bazen bir cümle Mathieu'nun ağzından çıkmış zannederken, sonradan değişen ortamı okuyunca Jacques'in söylediğini fark ediyoruz. Olaylar, yer, zaman, mekan, onlarca yeni karakter aynı paragrafın içinde birden değişiyor.
Bu Sartre tarafından okuyucunun her bir kelimeye dikkat kesilmesi için yapılmış olabilir ama bana hissettirdiği başka bir şey var: savaş.
Savaşın getirdiği bütün o kaos hakim Kitabın olay örgüsünde. Herkesin korkusu, çektiği azap, hissettiği sıkışmışlık, kısacası zihinlerindeki kargaşa; bu dağınık olay örgüsü anlatımıyla tamamen örtüşüyor. Cümleler, karakterler birbirine karışmış bir halde; tıpkı bir muharebe meydanında bombaların, mermilerin, et parçalarının, kemiklerin, yaşayanların ve artık yaşamayanların iç içe geçmesi, birbirinden ayırt edilemeyecek duruma gelmesi gibi.
Dolayısıyla kitap sadece savaşın getirdiği kaosu anlatmıyor; kitabın KENDİSİ bir kaos, bir savaş haline gelmiş. Serinin üç kitabına verilen başlıklar bile belli ediyor her şeyi: Akıl çağı artık sona ermiş durumda, kalan zamanımızı da yaşamamıza izin vermiyor savaş. Bu bizi nereye götürecek? Serinin üçüncü kitabına, Yıkılış'a tabii ki.
·
35 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.