Birkaç kelam edeceğim. Sürçü lisan edersem affola :) Yazarla tanışmam lise yıllarıma dayanıyor, birkaç sene önce. (Çokta yaş almadım yani :) Edebiyat öğretmenim sınıfta kitap okutturup ders için notunu ona göre verirdi. O sıralarda "

Harita Metod Defteri " verdiği bir öğrenci vardı, ondan görmüştüm fakat bahsettiğim öğrenci kitap okumayı seven biri değildi. Sadece puan almak için okuyan biriydi. Bu yüzden kitabı alıp inceleyen ben olmuştum. Kitabın en başında eşine yazdığı en sevdiği yazarla alakalı bir not vardı. Eşi çokça haklıymış Murathan Mungan'ı çok sevmekte. Kitapla en son tanışmam ise yakın bir zamana tekamül ediyor. Kütüphaneyi karıştırırken yazara ait kitapları görmüştüm. Hatta

Mustafa Kemal Baba incelemesine yorum yapmıştım kitap hakkında. Bundan sonra alıp okumaya başladım. Fakat ben neden etkinlik yapmıyorum dedim ama biraz ürkütücüydü benim için çünkü kesin katılım olmayacakmış gibi hissediyordum. Sonra bu yolculuğa kaliteli okurlar eşlik etti. Teşekkür ederim hepsine. Gel gelelim kitaba. Kitabı, hikayeleri, her bir kadını o kadar çok sevdim ki anlatamam. Her öykü çok tanıdık geldi. Bazen yanım başımdan, bazen sokağımdan, bazen çevremden tanıdıklarımdan, bazen de çok uzaklardan çok önceden tanıdığım bir kadın rol alıyordu öyküde. Hepsinin öyküsü farklıydı, farklı yerlerdeydi, farklı kültürlere farklı yaşantılara sahiptiler ama sanki hepsi ortak paydada buluşuyorlardı. Her öyküyü okuduğumda fark ettim ki devamı var. Yazarın noktayı koyup farklı bir öyküye geçtiği yerde bitmiyordu öykü. Yanı başımda, sokağımdan, yanımda yöremde devam ediyordu hikayesini bilmeden, duymadan devam ediyordu. Bazen Nurhayat ile birlikteydim, Adana'da beraberdik. Bazen Emine ile birlikteydim, onun evinde arşın arşın geziyordum. Bazen iki kız kardeşin birbirinden uzakta kalmışlığını, çektikleri hasreti ve birbirini tanıyamayışlarına şahit oluyordum. Onlar o odada orda otururken bende yanı başlarındaki koltukta usulca oturuyordum. Bazen il il geziyordum, bazen insan insan ama eninde sonunda tanıdık bir yerde mola veriyordum. Hayatları her insanın yaşayabileceği türden olaylarla süregeliyordu ama onları özel kılan kendileriydi. Kendi yaşanmışlıklarında kendilerine has rol alıyorlardı. Kimse bilmiyordu Tülin'in hikayesini, kimse tanımıyordu Asiye'nin hikayesini ya da kızını, Ankara'da Erzurum'da Kayseri'de yaşanıyordu hayatlar ve hikayeler. Okuyarak biraz eşlik ettim hayatlarına, hangi rolde eşlik ettim bilinmez. Belki de davetsiz bir misafirdim. Ama misafirliğin kısası makbuldür edasıyla hemen başka bir hikayeye geçiş yapıyordum. Ben inceleme yazılarımı önce sarı yapraklı, sarı kapaklı bir deftere yazarım ; sonra platforma incelemeye geçiririm. Defterim bir ara "Hüzün Defteri" olmuştu sarı rengin temsil ettiği anlam gibi, büyük bir hüzün. Düşündüm de yine geldi hüzünlü hikayeler bu sarı yapraklara doluştu, hem de bu sefer daha fazla dolu dolu kadın hikayeleri ile. Her kadının öyküsünde çarpık bir hüzün vardı. Yani diğer kitaplarda olduğu gibi kahramana kızamıyordum. Çünkü bir yerde yaptığı doğruydu, yapılan bir şeye çokça gülemiyordum. Çünkü gülmek göze çarpmıyordu, belirgin bir hüzün vardı. Her hikayeyi okuduğumda yaşantımdan bu x kişisi, bu y kişisi diye benzetmeler sürüp gidiyordu. Bütün öyküler Türkiye'de geçiyor, acılar Türkiye'deki kadınlarda yaşanıyor. Bu yüzden belki bu kadar tanıdık geldi. Her gün binlercesine şahit olduğumuz için. Fark ettiniz mi ya da fark edilir mi bilmiyorum ama erkek bir yazar olarak kadınları çok iyi tahlil edip klasik bir erkek bakışı değildi gerçekten. Bazen bu kadar güzel tanımlama, betimleme olmaz dediğim yerde o betimlemeleri yapıyordu Murathan.

Murathan Mungan resmen bir yönetmen edasıyla hareket etmişti bu kitapta. Bunu en sondaki bölümden anlayabilirsiniz. Bütün kahramanları birbirinin hikayesinde birbirinden habersiz birbirleriyle aynı yolculuğa, aynı yola koymuştu. Sonunda noktayı koymuştu benim için. Sözün özü hepimizin bir hikayesi var, nerede ve nasıl rastlaşırız bilmem ama hikayeniz güzel olsun :D Kepskeyifli okumalar olsun :))