32 yaşında olan Charlie Gordon düşük IQ ile doğmuş ve ailesi tarafından kardeşine zarar vereceği de düşünüldüğü için Warren Devlet Bakım evine bırakılmak istenir.Annesi ve babası onu bazı testler yaptırmak için Guarino’nun kliniğine tedavi ettirmeye götürmesinin ardından bir deneye dahil edilir. Aynı zamanda bir fırında çırak olarak çalışan Charlie bilim insanları tarafından daha önce bir fare üzerinde denenilen deneyde zekası geliştirilmek için kobay olarak kullanılır. Deney sonrası hızlı bir şekilde zeka seviyesi artan Charlie’nin değişen sadece zekası olmaz, kişiliği ve benliğini tanımlayan her şeyi günden güne değişkenlik gösterirken, zekası geriyken sahip olduğu dostlukları ve bir çok şeyi yavaş yavaş kaybeder.Bu süreçte aynı kaderi paylaştığı deney faresi Algernon ile empati kurarak kendi gelişimini ve hayatındaki değişimi gözlemlerken bir yandan da kendisine yapılan testleri ve bu testleri uygulayan bilim insanları ile çatışarak, ameliyatındaki eksiklikleri, gelişen zekası ile daha çok irdeleyerek eleştirir.Akıllı ve zekası geri olduğu zamanlar arasında, yeni ve eski Charlie arasında gidip gelirken hangisinin kendisi olduğunu, mutlu olanın hangisi olduğuna karar vermekte zorluk çeker. Eski Charlie zekası geri olmasına rağmen dostları tarafından sevilirken, işi ve sosyal çevresi varken, zekası geliştikçe insanlara karşı tutumu değiştiği için dostlarını da, işini de kaybeder. Charlie’nin zeki olunca her şeyin daha iyi olacağına, ailesinin onu geri isteyeceğine, toplum tarafından kabul göreceğine olan karşı inancı kayboldukça, kimsenin zekası ile artık boy ölçüşemediği için kendisini toplumdan eskisinden daha fazla soyutlar. Hayat onun için daha çok kolaylaşacağı yerde, gittikçe daha zor bir hal alır. Sorun aslında ne, Charlie’ de ne de zekasında. Sorun tüm insanlığın gerçekten gelişmek, öğrenmek, ilerlemek isteyenlerden korkmasında. Kimse aslında etrafında kesinlikle iyi bir şeyler görmekten hoşlanmıyor, öyleymiş gibi yapıyorlar ama gerçekten istedikleri bu değil. Charlie’ye yapılan ameliyat sonrasında da olduğu gibi kimsenin onun gelişen zekasından memnun olduğu yok onu deney faresi gibi kullananlar hariç. Çünkü etrafımızda düşünemeyen, ilerleyemeyen, dibe çekilen insanlar görmekten zevk alıyoruz ve o insanlar gelişmezken ilerlemezken biz hep yükseklerde olmak istiyoruz. Kendimiz olmak istemediğimiz yerlerde neden başkalarını görmek istiyoruz ? Hep birlikte ilerlemek, her gün daha da gelişmek, bunu hep birlikte yapmaktan keyif almak bu kadar zor mu? Kendimiz bir yol kat edemiyorsak başkalarının aldığı yolda mutlu olmak bu kadar zor mu? Kitap bunun tıpkı gerçek hayatta da olduğu gibi zor olduğunu, karakterimiz üzerinden bize net bir şekilde açıklıyor. Hepimiz birer kobayız aslında, etrafımızdaki insanların bize hissettirdikleri veya bizim onlar için hissettiğimiz duygular sonrasında oluştuğumuz şekillerle birbirimizin deneyleriyiz. Kime daha çok kötü davranırsak, kimi daha çok seversek, kime daha çok acı acı çektirirsek, kimi daha çok yorarsak, kimi daha çok çalıştırırsak ne sonuç elde ederizi görmek peşindeyiz hepimiz. Ve biz bir şeyler elde edemiyorsak başkalarının elde etmesinden kesinlikle memnun olmayı beceremeyen, bundan korkan kitaptaki bilim adamları gibiyiz ya da Charlie’nin fırıncı arkadaşları gibi.

Algernon'a ÇiçeklerDaniel Keyes · Koridor Yayıncılık · 201515,2bin okunma

·

64 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Buse Özkan