yaşımız ilerlesede bazılarımız çocukluğumuzda kalmaya devam ederiz. belki hâlâ o çocuk olmaya veya onun sesiyle, geçmişimizle yaşamaya devam eder, o anlara hapsoluruz. bu kitap beni en çok üzen kitaplardan biri oldu. yaşananların acısı katlanılmazdı. okurken bazı yerlerde ara vermek zorunda kaldığım oldu ve beni derinden etkileyen sahneler. Helin gerçekten çok güçlü bir karakter ve korkularının üzerine gitmesi, onları yenmesi çok güzeldi. ve bu kitap Koza'yı daha iyi anlamamızı ve yakından tanımamızı sağlıyor. bu yüzdendir ki onu tanıyınca çok sevdim ve daha önceki incelememde değindiğim ben de yeri farklı olan dörtlü Helin, Yankı, Bartu ve Koza olarak değişti benim için. Helin ile aralarındaki kardeşlik başta canımızı çok yaktı, Koza'nın yaptıkları cidden çok kötüydü ve onu affedemem diyordum ben bile çok kırılmıştım ama bu kitapla birlikte yaralarımız biraz olsun sarılıyor. abi kardeş ilişkileri bizi daha çok bağlıyor bu ikiliye. kitapta ağır olaylar var hem geçmişlerinde hem şu anlarında o yüzden herkese de öneremem sanırım, sizi çok etkileyeceğini düşünüyorsanız okumasanız daha iyi olur gibi psikolojik açıdan mahvediyor çünkü. yine de yazarın sürekli bizi güldürecek şeyler yazması ve bunun gibi birçok sahneye yer vermesi de durumu toparlıyor. ağlıyorken bir anda gülerken de bulabiliyorsunuz kendinizi. son kitaba geçtiğimi ve onlarla ayrılacağımı kabullenmek istemiyorum... daha uzun olsa hiç sıkılmadan okurdum hatta yine kalın olmasına rağmen keşke önceki kitaplar gibi olsaydı sayfa sayısı diye düşündüm hep. okumaya hiç doyamayacak gibiyim ve yine araya zaman girdiğinde kendimi tekrar burada, aynı satırlarda bulacağıma eminim.