Bana göre anlatımı süslü geldi. Cümleler, konuşanların da kibar olması ve eski bir dönemi yansıtması etkisiyle mi, yoksa yazarın normal tarzı mı buydu bilmem ama fazla süslüydü. Siyah beyaz Türk filmlerinden konuşmalar gibiydi. 2 hikaye vardı içinde; "Beyaz Geceler" ve "Başkasının Karısı". Farklı hikayeler olsa da ikisinde de ortak olan şey, baş karakterin biraz zavallı hatta ezik olması. Beyaz Geceler hikayesinde; Hayatının tamamı boş ve yalnız geçen adamın günlerini renklendiren tek şey, kurduğu sonsuz hayallerdir. Herkesi göz aşinalığı olacak kadar tanır ama kimseyle selamlaşmaya bile cesaret etmemiştir. Bir gün sıkıntıyla, semtin dışına çıkacak kadar yürür ve yürüdükçe daha mutlu olduğunu farkeder. Akşam vakti olmuş ve etrafta kimseler kalmamışken, ağlayan genç bir kıza rastlar. O kıza biraz yardımı dokunur ve aralarında bir arkadaşlık oluşur. İlk kez bir kızla konuşan adam hem buna, hem de hayatında gerçek bir şey olmasına sevinir. Her akşam bu kızla olan arkadaşlığını devam ettirmek için aynı yerde buluşur. Kızın sorunu olan şey bir kaç gün içinde çözüm bulunca, durumları karmaşık bir hal alır... Diğer hikaye, "Başkasının Karısı"; Bir başı, kırk oynaşı olan bir karısı olan kibarlar kibarı İvan, karısından artık çok şüphelenir ve onu takip eder. Bir yandan kıskanç görünerek saygınlığının bozulacağından endişe etse de, öte yandan doğruları öğrenmek ister. Karısını takip ederken başına gelenler onu hiç ummadığı hallere sokar. Bu hikayenin sonunda yazar, kadın fettan değilmiş gibi, adam kıskançlığı yüzünden başına geleni haketmiş gibi konuşmuş. Bu da nasıl bir genişlikse artık... Genel olarak; tarzım olmadığı için ne olacağını merak ederek okuduğum ama tekrar okumayacağım bie kitaptı.

Beyaz GecelerFyodor Dostoyevski · Varlık Yayınları · 201674,9bin okunma

·

23 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Çiğdem Furat