Bu seriyi gerçekten her kitabından ayrı ayrı keyif alarak okumuş biri olarak Dune Sapkınları en favorim oldu nedense. Kitabı okumak için uyumadım, yemek yemedim adeta. Miles Teg karakterini o kadar sevdim ve özümsedim ki onun bölümleri bitmesin diye okumaya kıyamadığım anlar oldu. Serinin ilk kitabını bitirdiğimde, ikinciye başlarken çok inanılmaz umutlarla başlamamıştım. Ve bazen kitaplar arasında çok uzun zaman atlamaları olunca adapte olmakta zorlandığımı hissetmiştim ama 5. kitaptaki karakterler gerçekten inanılmaz şekilde sizi etkisi altına alıyor ve “vay beee zamanında ne kitap yazmış Frank Herbert” demekten kendinizi geri alamıyorsunuz. Son kitap olan Rahibeler Meclisi’ni de alıp hızlıca okuyarak aklımdaki soruların yanıtını bulmak istiyorum ve bir yandan da Frank Herbert’in kitap serisini hayal ettiği sayıda yazamadan aramızdan ayrılmasına üzülüyorum. Eğer gerçekten aklındakinin tamamını yazıp bitirebilseydi bize nasıl bir evren hayali kurduracaktı çok merak ediyorum. Umarım 5. kitap sonrası merak ettiğim bazı soruların cevaplarını son kitapta bulabilirim. En merak ettiklerim arasında; Tiran gerçekten geleceği yarattı mı? Ve Paul Muad’dib bunların yaşanacağını biliyor muydu? Yazımı tamamlarken değinmek istediğim bazı ufak detaylar var. Duncan Idaho karakterini okumak hala çok zevkli gerçekten. Ara ara yapılan Gurney Halleck hatırlatmaları (kendisi ilk kitabın en sevdiğim karakteridir) kitabı okurken gülümsememe sebep oldu her satırda. Ama ilk kitaba dair gerçekten özlediğim şey Fremenler ve Fremen yaşantısıydı. Bu sebeple anlatılan Tabr Siyeci ziyareti biraz buruklaştırdı beni. Bizi bu büyüleyici seri ile buluşturan İthaki Yayınlarına sonsuz teşekkürlerimi sunarak yazımı bitiriyor ve gerçeklikten biraz kopmak isteyen herkesi Dune serisini okumaya davet ediyorum. Not:Yazımın başlığı olarak kitapta en sevdiğim cümleyi kullanmak istedim.

Dune SapkınlarıFrank Herbert · İthaki Yayınları · 20211,877 okunma

·

50 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Asiye Yorulmaz