Duygularımı nasıl anlatsam, incelemeye tam olarak nasıl başlasam bilmiyorum. Bildiğim şey bu kitabı okuduğum 16 gün boyunca girdiğim duygu halleri. Her hikayesi o kadar duygusal ve o kadar üzücü bitti ki, içime her bir hikayeden sonra keder oturdu. Her biri ayrı bir roman konusuydu, istisnasız her biri. Bazen otobüste okurken hikayenin sonunda durup camdan dışarıyı izlediğimi, sadece hikayenin sonuna odaklanıp düşündüğümü hatırlıyorum. Belki de şaşkınlığımı, garip tavırlarımı fark eden bile olmuştur, bilmiyorum. Bazen kendi yatağımda okurken çığlık attığım yerler oldu. Bazen yeni hikayeye geçemedim, okuduğumu sindiremeden diğerini okuyamadım. Bazen sadece boşluğa doğru baktım, düşündüm, derin bir nefes aldım öyle devam ettim. Belki ben çok duygusalımdır, belki siz okuduğunuzda böyle hissetmezsiniz bunu da bilmiyorum, tek bildiğim okurken gerçekten acıyı da, ızdırabı da, şaşkınlığı da, aşkı da, aşk acısını da en derinine kadar hissetmiş olmam. Üstelik yazar en başta bir semti, o semtin insanlarını anlatacağını, gerçek olduklarını ama bir süre sonra kendisinin de gerçeklik algısını kaybedip anlattıklarının doğru olup olmamasını ayırt edememesi , bunu itiraf edip aslında anlatmak istediğinin hikayelere kazınmış acıları göstermek, onları hissettirmek olması beni çok etkiledi. Özellikle bazı hikayeler vardı ki gerçekten insana nefes dahi aldırmayacak derecedeydi. Ah ah.. Allah hiçbirimize böyle acılar vermesin, acısı olanın acısına da derman versin.
İyiki kalemiyle bu kitapla tanıştım 
Tarık Tufan'ın. Kendisini de, kalemini de çok sevdim.
Kitabı tavsiye ediyorum ama uyarımı da yapayım: Arabeks şarkı sevmeyen bu kitabı okumasın çünkü bu kitabı okumak, damardan bir arabeks şarkısını son ses dinlemekle eş değer! :)
Her daim kitaplarla kalmak dileklerimle.. ♡
·
30 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.