Amaç çocukların potansiyelini geliştirmek değil, potansiyelini budamak olmuş durumda.
Bence bizim analarımız umursamaz bir tavırda değillerdi. Aktif bir biçimde bizimle ezik ve çekingen olana kadar uğraştılar. Onların bu çabaları sonucu ruhumuz kırılıp süklüm püklüm hale gelince, onlar da analık babalık görevlerini tam yaptıklarını düşünüp içleri rahat ediyor.
Eğitim sistemi de bu temel felsefe üzerine kuruludur. Bonzai ustası vardır ağacı budar bodur bırakır. Bu tarz ustalara plaket verilir. Bizim anne babalarımız da bonzai ustası gibi ve en iyi budayana iltifatlar ediliyor. Maşallah kızımıza hiç ses çıkarmıyor hanım hanımcık oturuyor veya erkeğe paşa paşa oturuyor hiç şımarık değil gibi laflarla iltifat ediliyor. İşte eziklik ve çekingenliğin sebebi bu. Ama ana babalar bunu kötülük için yapmıyorlar. Kendi yetiştği coğrafyada kültürde bunun doğru olduğunu düşünüyorlar.
Örneğin çocuk masa saatine ulaşıyor içini açıyor. Ana baba utanmıyor musun bu saati bu hale getirmeye diye çocuğa ceza veriyor. Bu tür ana baba için saate dokunmayan çocuk yetiştirmek önemli. Başka bir ana baba ise çocuk merakını gidermek araştırmak istiyor, onun bu tarz kendini geliştirebileceği oyuncaklar almamız gerek diye düşünüyor. Bu tür ana baba için ise merak eden ve merakını faal olarak gideren çocuk yetiştirmek önemli.
Bense; -çocukken tüm oyuncaklarımı parçalar sonra tekrardan toplar birleştirirdim. Hep fazladan parça kalırdı. Bu parçayı fazladan koymuşlar neden ki diye düşünürdüm. Oyuncak da bir daha asla çalışmayarak bana cevabı verirdi. Sanki cevabına çok ihtiyaç varmış gibi pozitif emici plastik yığını… belki de nasa da falandım şimdi.
·
12 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.