6 Şubat'ın 1. Yılı
Tam 1 yıl oldu büyük depremin ardından. Haberi ilk gördüğüm an tüm duygularım birbirine karıştı buz kestim bir şey yapamadım sadece durdum yerimde. Depremin 3. gününün sabahı gönüllü olarak Hatay Antakya Cebrail Mahallesi'ndeydim hayatımda gördüğüm en büyük yıkım en büyük acı en çaresiz hissettiğim an tam o andı. Herkes büyük bir korku içinde 1 saniye ilerisini hesap etmeden çabalıyordu. Sesler değil acılar birbirine karışmıştı orda. Küçük çocukların ağlaması annelerini babalarını arayan evlatlar hepsinin acısı endişesi birbirine karışmıştı ve karıştıkça daha da büyümüştü.
Hastanelerin morgları yetersiz kalmıştı. Artık cenazeler için hastane koridorları kullanılıyordu ve ordaki en büyük acı da ordaki binlerce canın artık sadece birer sayıyla nitelendirilmesiydi. Hepsinin bir hayatı, aileleri, hayalleri, hayata dair umutları vardı. İşte orda sadece onlar değil onların hayalleri umutları da gitti. İlerlemek için artık cenazelerin üstüne basmayayım diye yere bakıyordum yürürken işte hayat orda her adımda ölümü hatırlatıyor ve üstüne ne kadar kısa ve beklenmedik olduğunu da en acı yoldan gösteriyordu.
Dışarda güvenli alanda çadırlarda yemek sırası bekleyen çocuklar, ayağında terlikle o soğukta sıra bekleyen çocuklar, yaşlılar... Üzerinde montu olmayan insanlar... Gördüm ki aslında biz hiçbir şeyiz. Bizim her zaman güçlü olmamız lazım bizim her zaman eğitimli olmamız bilinçli olmamız lazım. Bu topraklarda yüz yıllardır yaşıyoruz bu insanlar bizim insanımız birimiz acı çekersek hepimiz çekiyoruz. Bize düşen çağdaşlaşmak, yükselmek...
Ama ne yazık ki yine ders almamış görünüyoruz toplumsal hafızamız her geçen gün yok oluyor ders almıyoruz unutuyoruz. Daha büyük acılar yaşamamak için önce kendimizi düzeltmeliyiz. Düzeltelim düzeltelim ki ülkemizi de çevremizi de aydınlatalım.
··
1 artı 1'leme
·136 görüntüleme
Bu yorum görüntülenemiyor
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.