Akıcı ama sinir bozucu
İnsanlar şartlar olgunlaştığında, bir şekilde kanmaya yada kandırılmaya müsaittir. Bu bir seçimdir. Bir de seçim hakları ellerinden alınmış olanlar var. Başka bir hayattan koparılanlar. Calder ve Eden gibiler.
Modern hayattan kaçanların sığınağı gibi bir yer Arkadia. Cennet bahçesi vaat eden bir adam Hector. Onun inanışına göre tufan kopacak ve sadece gerçek inananlar cennete gidecek. Bu sahte cennet anlayışı için de küçük bir kız çocuğunu Arkadia’ya getirir. Kitap küçük yaşta bir tarikat liderine eş olmak için getirilen bir kız çocuğu ile, orada doğduğu söylenen bir oğlan çocuğunun birbirleri ile ilgilenmeleri sonra sevmeleri ve olanları sorgulamasının hikayesi.
Kitap tüm akıcılığına rağmen çok sinir bozucu. Bu tarz hikayeler her zaman beni geriyor zaten. İnsanların bu aymazlıklarını anlamlandıramıyorum. Birine körü körüne inanmak, sorgulamamak bence en basit tabiri ile salaklık. Ve maalesef bu dünya üzerinde bu tarz da çok insan var. Çünkü düşünmek zor iş.
Calder ve Eden tüm öğretilere rağmen bir şeylerin yanlışlığının farkındalar. Bir de gençliğin verdiği ateşte cabası. Yaşadıkları, onlara dayatılanlar özellikle Calder’in çektikleri çok acı. Hector, eşleri ve konsey üyeleri kendi moderniteleri içinde yaşarken diğer insanlara bu imkanlardan kısıtlı yaşamın erdemini övmeleri şu an içinde yaşadığımız toplumda bile bize dayatılması trajik değil mi? Bu kitabın sinirlerimi bozmasının bir sebebi de bu. Çok tanıdık.
Calder ve Eden’in ilişkisinin gelişimi iyiydi. Yetişkin içerikli sahneler ilişkinin gidişatı açısında gerekli mi? Tartışılır. Bence olabilir. Birbirlerini keşfeden iki genç için abes değil. Doğal olan bu.
Kitabın sonu ikinci kitap için merak uyandırıyor. Belki de ikinci kitapta aklıma takılan bir iki ayrıntı açığa çıkar. Kitapta ki neredeyse tüm yetişkinlerden nefret ettim. Maya için çok üzüldüm. Xander’i sevdim.
Calder'in Umudu 
Mia Sheridan
·
90 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.