"Lorî lorî, berxém lorî"
Lorî ana dilim Kürtçe' de nenni demek. Bizim ağıtlarımızın, türkülerimizin, ninnilerimizin değişmez kelimesidir; acıdır, hüzündür lorî. Tıpkı bizim gibi çünkü biz hep öteki olduk, Doğuluyum, Kürtüm deyince acaba terörist mi bakışını gördük insanların gözlerinde. Ben bu gece dilimde bu kelime ile haksızlığa uğramış, acı çekmiş, yok yere hayatını kaybetmiş bütün Kürt kardeşlerim ve bütün insanlık için ağlıyorum. Ve tüm dünyaya şunu haykırıyorum:Yerin dibine batsın ırkçılık, umarım ırkçı kafanız, varsa eğer öteki dünyada ateşten hiç çıkmaz!!
Tarih sahnesinde yine bir katliam, yer;Dersim, tarih;1937-38...
Sebep vatanın selameti, birliği tehlikededir, Dersim de bazı olaylar başlamıştır isyan niteliğinde. Hükümet önlem almalıdır; bölgeye askerler gönderilir, havadan uçaklar bombalamaya başlar hatta Sabiha Gökçen de uçakları kullanandan biridir. Ölenler ölür geriye kalanlar,başka yerlere sürgün edilir. Bunlardan biri de 
Cemal Süreya dır ve o süreci şöyle anlatmıştır:
"Bizi bir kamyona doldurdular. Tüfekli iki erin nezaretinde. Sonra o iki erle yük vagonuna doldurdular. Günlerce yolculuktan sonra bir köye attılar. Tarih öncesi köpekler havlıyordu. Aklımdan hiç çıkmaz o yolculuk, o havlamalar, polisler."
Murathan Mungan'ın seçtiği hikayelerden oluşan bu kitabın her sayfası acı, tarih dolu.
Mermiler boş yere harcanmasın diye süngülerle öldürüleler, tecavüze uğrayan kadınlar-çocuklar, o çocuk doğmasın diye katledilen hamile kadınlar, subayların sahipsiz kalınca kendisine mal ettiği yavrucaklar ve daha nicesi bu kitapta.
Yıllarca taşırlar bu yükleri ölene dek.
Bu kitabı okurken en çok hissettiğim şey acı değil UTANÇ oldu. Kendimden, insanımdan utandım, Kürt milletinden utandım çünkü tarihine bizim kadar yabancı hangi millet vardır? Bizim kadar birbirine cahilliği ile zarar veren hangi millet vardır? Üzerinde yaşadığımız toprakların, vatanın tarihinden bihaber ömür tüketip gidiyoruz. Dilimizden geriye kalana sahip çıkma vakti çoktan gelmedi mi? Bugün bu satırları Kürtçe yazamıyorsam suçlu en başta benim. Bu bir gün değişir mi bilmiyorum ama görmek isterim o günleri. Okumalıyız durmadan çünkü birlik ve kardeşlik eğitim ile gelecektir, okuyan kafalar ile silahlarla değil bu vatan hepimizin, tarih acı da olsa hepimizin dilerim bir gün dünyada "ÖTEKİ" diye bir şey kalmaz bu kitabı acının ne demek olduğunu bilmeyenler okusun en çok.
·
286 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.