İnsan beşer insan şaşar dedikleri şey tam olarak benim başıma geldi sanırım. Normal şartlar da Dark Akademi/ Dark/ Mafya/ Romantik Komedi türü asla okumam katiyen benlik değil. Fakat geçen aylarda Cadılar Meclisine bir şans vermiştim ve mükemmel olmasa da kitabı sevmiştim. Gel gelelim bu kitap tam anlamıyla baştan sona hayal kırıklığı idi. Gray.. baştan sona faulsün. Willow’u o kadar manipüle etmemiş, kullanmamış gibi bir de hala ‘ benimle kalacaksın, gitmene izin veremem’ diyerek kıza seçim şansı sunmamak? ( Sonradan bunu ‘ romantizme’ bağlamaya çalışmaları sadece midemi bulandırdı) İnsan sevdiği insanın istediklerini önemser kararlarına saygı duyar kız gitmek istiyor ama sen zorla tutuyorsun? Böyle sevilmeyeyim ben.. Willow sevişmek istemediğini durmasını söylüyor ama bu Gray’a ulaşmak yerine ‘ Ben bitti dediğim de biter’ repliğine sahip oluyoruz. ALOOO BU TECAVÜZDÜR! Başlarım eşi olmasına veya sevişmeye başladıklarında Willow’un da hoşuna gideceğine. Ne de olsa başladığımız da hoşuna gidecek mantığına sığınarak kız dur derken durmamak ne zamandan beri aşka uyar oldu? Hançer muhabbetinin sonun da Gray’in ‘cezalandırma’ sistemini okurken tüylerim diken diken oldu resmen. ‘ O bunu kaldırabilir, dur derse dururum. Ama bu cezayı hak ediyor’ Arkadaş kızın hayatını mahvettin seni öldürmeye kalktı diye bir de cezalandırma cürretini bulman? O kadar iğrenç bir şekilde bunu yapman? Willow’un da bir kere sevişmeye başladıkları zaman asla kendini tutamayıp onun piyonu olması? NEREYE KUSUYORUZ? Kitabın tek iyi yanı sonlarda ki olaylardı, umarım üçüncü kitap tamamen cinselliğe, Gray’in zorbalıklarına, ‘ ona özgü iğrenç sevgisine’ adanmaz da, adam gibi aksiyonlu, entrikalı sahneler okuruz.

LanetliHarper L. Woods · Pukka Yayınları · 2024236 okunma

·

35 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Sena Nur Çevik