Belli ki, Beatles'ın ilk albümü Please Please Me'yi de satın alabilmek için para biriktirmeliydim. Ardından A Hard Day's Night piyasaya çıktığında satın almak için plakçının kapısında sıraya ilk girenlerin arasındaydım. Beatlemania sayesinde fabrikada çalışmak istememem normal gözüküyordu, çünkü John Lennon ve Paul McCartney de fabrikada çalışmak istememişti! Onlar da tam benim gibiydiler; sanayi şehri Londra'nın uzağındaki arka sokaklardan gelen işçi sınıfı çocuklarıydılar. Tek farkları yaşadıkları yerin Aston değil, Liverpool olmasıydı. Eğer onların bir grubu varsa benim de olabilir diye düşündüm. Lennon'dan sekiz, McCartney'den altı yaş küçüktüm, yani kendi büyük atılımımı yapmak için hâlâ çok vaktim vardı. Ama sorun şuydu: Atılım nasıl yapılır hiçbir fikrim yoktu. Tony Iommi dışında -onu da okuldan sonra hiç görmemiştim- enstrüman çalabilen herhangi birini tanımıyordum bile. Bu yüzden ben de saçlarımı uzatmaya ve dövme yaptırmaya karar verdim. En azından görüntüden kazanacaktım.
Saç kısmı kolaydı. Ama o lanet dövmeler çok acıtıyordu.
İlk olarak koluma bir hançer yaptırdım. Sonra iğne ve Hint mürekkebiyle kendim nasıl yapabileceğimi öğrendim. Tüm gereken iğnenin ucunda yeterli miktarda mürekkep olması ve kalıcı olabilmesi için deri altına yeterli miktarda zerk etmekti. On yedi yaşındayken, bir gün tüm öğleden sonrayı -Birmingham'ın lüks mekânlarından biri olan- Sutton Park'ta parmaklarımın üzerine "O-Z-Z-Y" yazarak geçirdim. O gece eve, yaptığımdan gerçekten hoşnut olarak döndüm.
Babam çok mutlu olmadı. Beni görünce bembeyaz kesildi. "Evlat, tam bir gezi zekâlı gibi görünüyorsun," dedi.
Sayfa 53 - Pegasus YayınlarıKitabı okudu
·
23 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.