Savaş sonrası Japon Toplumu. Batan Güneş metaforu aslında savaş sonrası sarsılan ve yıkılmaya yüz tutan Japon imparatorluğunu temsil ediyor. Dazainin bu kitabına enfes çevirisiyle

Hüseyin Can Erkin can vermiş hayat katmış. Hüseyin hocanın çevirileri genelde tertemiz ve akıcı oluyor. Batan Güneşte de bu çeviri üslubunu yakalayabiliyoruz. Kitabın anlatıcısı daha öncesinde Babasını evlendikten sonra çocuğunu kaybedip boşanıp annesiyle yaşamaya başlayan Kazukonun ağzından dinliyoruz. Aile aslında soylu bir aile ama savaştı vergilerdi dayılarından gelen yardımların kesilmesiydi derken aile ortalama altı bir hayat yaşamaya mahkum oluyor. Tokyodan taşınıp bir dağ evine yerleşiyorlar ve aslında olaylar burada başlıyor. Çünkü Naoçi savaş esnasında askerde ve dönüyor. Naoci, Kazukonun erkek kardeşi ve kimlikleri arasında sıkışmış bir karakter. İdeal benliğini topluma köylü ve halktan olarak göstermeye çalışırken gerçek benliği soylu olduğunu söyleyip duruyor. Ve ne yaparsa yapsın bu iki benlik arasındaki mesafeyi kapatamıyor Naoci. Annelerinin veremden vefat etmesi üzerine Naoci bir gün ablası Kazuko Tokyodayken intihar ediyor ve ardında bir intihar mektubu bırakıyor. Abla ben soyluyum son sözleri oluyor. Çünkü Naoci bu soyluluğu seviyor ne yaparsa yapsın reddedemiyor. Soylu olduğunu itiraf edip kabullenerek canına kıyıyor. Kitap bol bol savaş sonrası Japon toplumuna, acılarına, dönüşümlerine, hayatı idame sıkıntılarına veAmerika kaynaklı Şintoizmden ziyade Hristiyanlıktan etkilenmeye başlayan Japon toplumuna ayna tutuyor. Severek okudum üzülerek bitirdim. Japon edebiyatına ilgisi olanların mutlaka okuması gereken bir eser. Ve son olarak bu kitabı okumama vesile olan