Ilk kez Perec okuyan biri olarak isminin hakkını veren kitabın bıraktığı şoklamanın etkisi içerisindeyim.
Gerçekten de bu neyin nesi diyerek başlıyorsunuz okumaya. Uzun cümleler, bir anlam ifade etmeyen sıra sıra edatlar, parantez içi hiçbir açıklama yapmayan cümleler. Mesela şöyle bir kelimeler topluluğu: “Çok şükür, ya da daha doğrusu maalesef, öhhö, öhhö, evet, maalesef…” Efendime söyleyeyim diyerek daha uzatıyor konuyu anlatıcı, ne diyeceksen de lütfen diye bağırıyorsunuz okurken. Konudan konuya geçerken yazar, “Ey edebiyat! Senin o kutsalların kutsalı süreklilik aşkın yüzünden ne ezalar, ne cefalar çekiyoruz!” demesin mi bir de! Tarihte okurunu ilk “trolleyen” yazarlardan biri olabilir 
Georges Perec .
Fakat bu kısa kitabı daha ne kadar okumakta zorlanabilirim derken yazarın diline alışıp sevmeye başlıyorsunuz istemeden. Yeni tanıştığınız zaman sinir olduğunuz bazı insanları sonradan alışıp seversiniz, bırakamazsınız. Ama bir anda da hayatınızdan çıkıp giderler. İşte öyle bir kitaptı benim için. Daha neler olacak bakalım derken bir anda sonlanıverdi.
Yaşadığı zamanı muzip bir dille eleştiren bir kitap olunca, bizim de o dönem hakkında pek bilgimiz olmayınca, bir tık yavan kalıyor belki de okuduklarımız. Yazarın okurla dalga geçer gibi takındığı üslup, alıştıkça samimi geliyor. Sonuçta asıl konu savaş olunca her şey çaresiz kalıyor. Sayısız ciddi yazı yazılmış, saatlerce nefes tüketilmiş savaşın tüm dünyada bitirilmesi için, maalesef hepsi yetersiz kalmış. Belki de Perec de bildiği için bu durumu, tamamen dalga geçerek anlatmış anlatacaklarını. İşte bu kitap da neyin nesi diye soracak olursanız, ifade edebileceğim bu kadar.
·
145 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.