BibliosMilsa kitap kulübümüzle okuduğumuz “Veronika Ölmek İstiyor” benim yazardan okuduğum 2. kitap oldu. Bu kitabı ne kadar etkileyici ve başarılı bulduğunuz yıllara, yaşadığınız ruh haline, hatta okur geçmişinize göre değişebilir görüşündeyim. Kitabın vermek istediği psikoloji ve felsefi düşünce tarzını beğenmekle birlikte, hikayenin bir anlamda kısa kesildiğini ve okur olarak beni tam olarak tatmin etmediğini eklemem gerekir. Veronika’nın ruh halini daha detaylı okumak, olayların gelişim aşamalarının daha yavaş olmasını isterdim. Kitap bir noktada oldu bittiye geldi. Varoluş üzerine biraz daha yazmalıydı yazar. Kitap bütünlüğünün bu şekilde daha iyi korunacağını düşünüyordum. Ayrıca kitapta hayatın akışına ters olan bazı olaylar vardı. Hastaların birbirlerinin odalarında hasta bakıcı ya da hemşire olmadan bu kadar fazla ve rahat vakit geçirebilmeleri okurken pek gerçekçi hissettirmedi. Yazar belki de olaylardan çok, karakterinin duygu durumunu yansıtmak istemiştir bize. Kim bilebilir ki…
Kitapla ilgili bu eleştirilerimi yazdıktan sonra, romanda yer alan sevdiğim bazı yazı tekniklerinden bahsedeceğim. Bir yazar kurguyu oluştururken, kitabında yer verdiği karakterlerin hayatlarını ve geçmişini okura aktarmasını çok seviyorum. Baş karakterler dışında, yan karakterlerin de kitaba dahil olması, onların geçmişleriyle ilgili okura bilgi sunulması, her zaman daha bağlayıcı bir durum olmuştur benim için.
Bu tarz romanları, çok sevdiğim bir isim olan Nermin Yıldırım güzel yapar. Kitaplarında yan karakterlerin duygularına önem verir. Geçmişlerinle ilgili fikir sahibi olur, günümüz ile kıyaslamasını yaparız. Eğer böyle romanlar okumayı seviyorsanız Unutma Beni Apartmanı kitabını ısrarla tavsiye ederim.
