Derinliklerden,
Derinliklerden, demekmiş De Profundis.
Mektubun ağırlığının, önce başlığında hissedilmesi için seçilmiş sanki. 
Oscar Wilde bu mektubu Alfred Douglas için yazmış. Yazdığı her kelime kalbinin ve ruhunun derinlerinden kağıtlara dökülmüş. O kadar ağır, o kadar acı ki yazdıkları; içten içe bu mektup bana yazılsaydı vicdan azabından ölürdüm diye düşündüm.
“Mektubu tekrar tekrar, gururunu öldürünceye kadar oku.” diyor daha ilk sayfasında Wilde. Fakat yaptığım araştırmaya göre mektup sahibine ulaşamamış. Sonrasında okuyup okuyamadığı da bilinmiyor.
Bir hesaplaşma isteği ya da karşı tarafa acı vermek amacıyla yazılmış gibi görünse de aslında Wilde’ın derdi kendisi ile. “Bu mektubu senin yüreğine acı vermek için değil, kendi yüreğimden acıyı sökmek için yazıyorum. Kendi iyiliğim için affetmeliyim seni.” diyor açıkça. Hepsi bu kadar da değil. Hapishanede geçirdiği süre boyunca Wilde, bir mektup bekliyor. Onunla barışabilmek, onu affetmek için bir mektup. Ne kadar kızmış olursa olsun aslında onunla tekrar bir arada olma umudu taşıyor kalbinde. Sanırım bunca acının içinde en yaralayıcı olanı da bu.
“İnsan sürekli olarak koynunda bir yılan besleyemez, her gece kalkıp ruhunun bahçesine diken tohumları ekemez.” Sözleri nefret ve kin duygusunun ruhu yorduğunu, yüreği ağırlaştırdığını dile getiriyor. Aslında okuduğumuz, sevdiğini affetmek için çabalayan ve eğer karşıdan da ufak bir çaba görürse tüm yaşanmışlıklara rağmen yeni bir sayfa açmaya hazır olduğunu gösteren sayfalarca yakarış.
Bir nevi kendi hayatının özeti olmuş aslında yazdıkları. Benim okuduğum baskıda yakın arkadaşı Andre Gide’in önsözü var. Okuyacak olanlara bu baskısını öneririm.
Son olarak Oscar Wilde’ın hayatının mahvoluşunda çevresinden çok kendisini daha çok suçladığını belirtmek gerekir. Zaten kendisi de bunu mektubunda açıkça kabul etmiştir.
“Senin bana yaptıkların korkunçtu ama benim kendime yaptıklarım daha da korkunçtu.”
·
632 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.