Güzel ismiyle "Gökyüzü", Reşat Nuri Güntekin'in konu itibarıyle değil ama üslûp ve anlatım tarzı sebebiyle "Damga" ve "Miskinler Tekkesi" kitaplarını andırıyor: bu üç eserde de anlatıcı kitap boyunca birbiriyle bağlantılı ya da bağlantısız bir çok olayı sıralarken bir yandan da iç dünyasını ele veren nice gözlemle bize gerçek bir karakter sunmaya çalışır. Üç eserde de baş karakterimiz bir dertten muzdariptir: ya yoksulluk, ya bir sevgi ya da yaşlılık. "Gökyüzü"nde 60lı yaşlarını yaşayan karakterimiz geçmişi hatırlıyor, ardından ihtiyarlık günlerinde yaşadığı olayları anlatıyor. Esas meselemiz ise inançsızlık; çünkü bütün kitap boyunca anlatılan herşey aslında inanmak ya da inanmamak meselesi çevresinde dönüyor: ateist olan karakterimiz kendi inançsızlığını sorgulatacak bir dizi olay yaşıyor ve bu sebeple bilimin yetmediği noktada kendisini inanırken, inanmak zorunda kalırken buluyor. Ancak burada söz konusu olan İslami bir inanç da değil; ruhçuluk konusuyla başlayıp islâma geçiyor, ardından hurafelere dek uzanan bir dizi inançla temas ediyoruz. Kitabın sonundaki çözümleme ve karakterin kendi inanç buhranının sebeplerini çözüşüyle de herşey yerli yerine oturmuş oluyor: çocukken gökyüzü masallarıyla büyüyen insanlar hayat hayat olduktan sonra bu masallardan kopuyor ve hayatın akışına kapılıp gidiyorlar, ne zaman ki ikinci çocukluk denen ihtiyarlık başa geliyor, o zaman gökyüzünden yine masallar yağmaya başlıyor üzerimize, diyor yazar. Reşat Nuri Güntekin'in eserini inanca yönelme ya da inançsız yaşama konusunda ikna edici veya ilginç gelebilecek bir itiraz gibi okumaya kalkarsak hüsrandan başka bir sonuçla karşılaşamayız gibi geliyor bana; ancak Damga, Miskinler Tekkesi adlı eserlerinde olduğu gibi kendine, hayatına ve hayata bakarak konuşan, söyleyen bir karakteri yaratabilmesi anlamında bakabilirsek yazara hakkını teslim etmiş olabiliriz bence. Yazar sözünü ettiğim diğer eserlerinde de olduğu gibi burada da kitaptan çıkarılabilecek bölümlerle hikâyesini şişiriyor, ancak bir üslûp olarak tutarlı olduğunu ve bunu bilerek yaptığını da düşünüyorum, düz bir çizgide kronolojik olarak olayların akşını anlatmak yerine sanki farklı mekânlara uğrayarak ana hikâyeyi çok da bağlamayan yan yollarda bizi gezdiriyor, bu da üslûbunun daha çok tadını almamızı sağlıyor yazarın; onun karakterleri konuşmayı, anlatmayı, söylemeyi, susmamayı seviyor. Yazarı sevenlere öneririm.

GökyüzüReşat Nuri Güntekin · İnkilâp Kitabevi · 1997600 okunma

··

300 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.