Kendini değersiz hissetmek
Son zamanlarda bu hissi o kadar çok yaşıyorum ki. Çünkü çevremde sayısız insan var ama derdimi anlatsam ya anlamıyorlar ya da yokmuş gibi geçiştiriyorlar.
Oysa ben içimdekileri birilerine anlatıp konuyu kapatmak istiyorum. Ama sanki kimse beni dinlemiyor gibi. Kimse benim yerimde olmak istemiyor gibi...
Boşluktayım, yapayalnızım, bir girdabın içerisindeyim. Ama ben bile nasıl kurtulurum bilmiyorum. Herkesin derdini dinleyip, çare buluyorum. Kendime gelince upuzun bir set çekmiş gibi arafta kalıyorum.
Ve kimse beni dinlemiyor diye de kendimi sevmiyorum ve kendimi sevemediğim için yine kendimi değersiz hissediyorum. Ve bu değersizlik sonucu daha çok kaosa ve kötü bir ruha bürünüyorum.
Baktım olacak gibi değil. Bende değişmeye karar verdim. Örneğin geçenlerde yanıma gelen tombul sarı kediyle hasbihale tutuştuk. Ben anlattım o miyav miyav dedi. Dedim "sohbetin pek ala..." dedi "miyav."
"Yahu kedi bile beni dinliyor, su dinliyor, Gökyüzü dinliyor, taş dinliyor, toprak dinliyor da... Bir insana mı çok geliyorum da beni dinlemiyor" dedim. Sonra baktım kendime. "Değerliyim ben beee. Valla çok değerliyim kızım" dedim. Sonra özgüvenim geldi. Daha sonra kendime dert ettiğim şeylere baktım.
Hepsi bir avuç kum bile etmezdi. Hepsi kendimi üzmek adına bahanemdi. "Tamam" dedim. Ve kendime çeki düzen verdim. Bana kötü olan her şeyi bırakıp onları aştım. Sonrasındaysa kendime yüklediğim o değersizlik hissi yerini "değerliyim ben be" hissine bıraktı.
Çünkü baktım ki ben mutluysam her şey mutlu, ben iyiyim her şey iyi. Ve her şey gelip geçici. Zira sonuçta ben üzgün olunca yanımdaki benimle üzgün olmuyor, benim değer verdiğim bana değer vermiyor. Eee o zaman napmalı?
"Beni yok sayanı yok saymalı" diyerek önüne bakmalı. İnanın ki sizden değerlisi yok. Evet, narsist bir düşünce yapısı bu. Ama yine inanın ki bu his kendinizi üzüp değersiz hissetmekten çok daha iyi.
·
59 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.