Artık hiç bir şeyden keyif alamıyorum herşey boğucu geliyor boğucu ve bomboş hissediyorum. günler, saatler hepsi çok uzun ve benim yaptığım tek şey sürüklenmek. Ayak uyduramıyorum aniden durup hah, ne ara buraya geldik diyorum. Bilincimi açık tutmakta zorlanıyorum hiçbir şey yokmuş gibi gülebiliyorum ama gülüşüm dudaklarımdayken bile donuyor. Etrafıma bakıyorum ve bana iyi gelecek birşeyleri, birilerini arıyorum ama yok. Hiç bir şey yok. Diğerleriyle arama biraz mesafe koymaya çalışıyorum belki toparlanırım diye ama olmuyor, sürekli bataklığıma geri çekiliyorum. Nasıl hissettiğimi tarif etmek cidden zor, hiç bir şey anlamak yada anlatmak istemiyorum sadece bir süre kendi halimde takılıp kendi içime dönmek istiyorum ama bazı girişlerin çıkışları yoktur. Kendi içimde kaybolma ihtimalinden çok korkuyorum. Karanlığın aydınlıktan daha çekici olduğunu fark etmekten korkuyorum. Saçma geliyor olabilir ama şuan tam da bunu hissediyorum. Aydınlıktayım, diğer herkesin olduğu gibi. Karanlığıma çekilip bir süre orada oturmak ve hayatımı gözlerimin önünden geçirmek istiyorum. Hatalarımı anlayıp affetmek, affedilmek istiyorum. Ben karanlıktayken diğer herkesi aydınlıkta görürüm ama belkide herkes kendi karanlığının içindedir? Herkes kendi yarattığı vicdan hapishanesinin karanlık duvarlarları arasındayken diğer herkesi aydınlıkta görür. Herkes iyi ama aynı zamanda hiç kimse iyi değil. Gerginliğin, stresin ve hüznün zirvesini yaşıyoruz ama bazıları bir şeklide hâlâ ayakta, devrilmek üzere, yıkık dökük ama hâlâ ayakta. Bazıları hâlâ gülümseyebiliyor. Ve şimdi bende kendi karanlığımda gücümü toplayacağım ve bunlardan biri olacağım.
Bunları ben 6 ay önce yazmıştım. Çok iyi hatırlıyorum bunları yazarken nasıl hissettiğimi ve üzücü olan şey hâlâ fikrimin değişmemiş olması...
·
2 artı 1'leme
·632 görüntüleme
Bu yorum görüntülenemiyor
Herkes kendi karanlığının tutsağıdır.Kendi karanlıkta olsa bile,bazıları başka hayatlara ışık ola biliyor.Senin gibi Sirius.O ışığı kendine de yansıt.Sana aynaya bak demeyeceğim çünkü bakmakla görmek arasında büyük bi fark vardır.Sen aynaya sadece bakma,aynadaki kişiyi gör.Ne kadar değerli olduğunu ve hiç bir karanlığın gölgeleyemeyeceği ışığının farkına var.
Belki de karanlık, aydınlıktan daha güzeldir... Belki de önyargılardır karanlığı kötüleyen
İçim dışımdan daha aydınlıkmış bunu öğrendim, benim içinde iyi oldu
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.