Keşke söyleseydiniz de bilselerdi...
İnsan böyle bir şey. Nerede, hangi yaşta olursa olsun, kabuğunu kırıp içine baksan içi cılk yara. Yarasız, dertsiz, sırsız insan yok da, işte kimisi üstünü iyi örtüyor. Ben de örttüm. O kadar kapattım ki, kendim bile sormadım kendime. Bir kere oturup da kendimle, Selami'yle konuştuğum gibi konuşmadım. "Sen niye böylesin Ethem, gel, otur konuşalım. Anlat içindekini, anlat da rahatla" demedim kendime. Sadece şikâyet etmeyi bildim. Kendime kızmayı, Nurten'e kızmayı, anneme, babama, abime, kardeşime, çocuklara, hayata kızmayı bildim. Kolayı bu çünkü. Kız, küs ve somurt bir köşede. Kaçmayı daha kolay buldum. Her şeyden, herkesten kaçmanın soluklanacak bir durağı var, ama kendinden kaçıyorsan durmadan kaçıyorsun, durduğun, dinlendiğin bir an bile olmuyor. Şunca senedir yaptığım bundan başka bir şey değildi. Kendimi yarım hissediyordum. Yarım yamalak... Bu yarımlığı hatırlamamak için üstünü örtüyordum kendimin. Görünmez olana kadar. (s.198)
Görünürde her Cuma bir araya gelen mutlu bir aile..Ama her karakter sırtındaki yükleri ortaya döküp anlatınca aslında ne kadar da birbirlerinden habersiz ve birbirlerini görmezden gelen, sadece aynı çatı altında yaşayan, birbirine yabancı insanlar olduklarını görüyoruz. Herbirinin yüreğinde yıllarca taşıdıkları dertleri…Kimseye söyleyememişler ve yüzleşemediklerinin acısını en yakınlarından çıkarmışlar. En acısı bazı hayatlar bu sırlarla bitiyor. Geride diğerlerine bırakılan tonlarca acı…
En çok Ethem'in hikayesi hüzünlendirsede , çok küçük bir bölümde geçen ve günümüzünde maalesef en büyük , kapanmayan yaralarından birisini almış Selami'ye çok üzüldüm.
"Abi benim annemi babam, akşam karanlığında sokak ortasında vurdu. Ben hava kararınca korkuyorum. Beni eve gönderir misin?" dedi.
Babası geldi, orda beni de vurdu sanki. Yerin dibine girdim orda, ölmeden, kefensiz. Ne diyeceğimi ne yapacağımı bilemedim.(s.195)
Öncelikle yaralarımızı, görmek ve kabullenmek gerekli. Problemlerin çözümü varlığını kabullendikten sonra başlar. Kendimiz gibi diğer insanlarında aynı olduğunu bilip şefkati, merhameti kendimizden ve diğerlerinden esirgememeliyiz. Rahmeti ve şefkati sonsuz bir Rabbimiz olduğunu unutmayalım. O sadece doğa olaylarıyla ilgilenmiyor. Yarattığı en üstün varlık olan bize şah damarımızdan daha yakın olduğunu belirtirken, her an şefkatiyle kuşatılmışken, bizlerde kendimizden ve çevremizden esirgemeyelim sevgiyi, şefkati ve merhameti.
Şermin Yaşar' ın okuduğum ilk kitabıydı. Burada çok rastladığım için almıştım kitabını. Samimi anlatımını çok sevdim. Kitabı okuyanın muhakkak kendisinden birşeyler bulacağı , bizi bize anlatan bu samimi romanı herkesin okumasını tavsiye ederim. Sonrasında biraz dertleşelim kendimizle…
·
591 görüntüleme
👏👏👏
Elinize sağlık. Şermin Yaşar'ın sırlarla dolu kitabını ben de keyifle okudum.
#kitapseverlertakiplesiyor
#dogavekitap #dogavekitapankara
Yorumum için blog siteme bakabilirsiniz 👇👇👇
dogavekitap.wordpress.com/2024/03/31/soyl...
Teşekkür ederim🙏🙂 Yorumunuzu okudum.Sizin de emeğinize ve yüreğinize sağlık. Güzel bir inceleme olmuş.İfade ettiğiniz gibi, karakterler üzerinden okuyucuyu kendi iç yolculuğuna çıkarıyor yazar. Ben de çok sevdim Şermin Yaşar'ın bu kitabını. Hem keyifli, hem hüzünlüydü.Diğer kitapları içinde yorumlarınızı okumak dileğiyle. Keyifli okumalar dilerim.
1 sonraki yanıtı göster
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.