Sessiz loş karanlık sokaktan geçerken yalnızlığın ne demek olduğunu anlarsın…
Bir pragmatiktir gidiyor.
Anlayamadım ben bu insanları!
Ne dertsizliktir bu!
Kıskanıyor muyum ne!
Bilmem kaç şafak göz kapaklarımda yağmur eksik olmadı.
Yürüdüm, yürüdüm de yolun sonunu göremedim.
Adını anamıyorun ama işte içimde bir tek o eksik.
Ne tuhaf bir duygu.
"Anne!" dedim.
"Anne ölüyorum galiba."
"Sen canından geçmişsin." dedi.
Canından geçmek neydi ki?
Yıllar oldu…
Filizlenir sandığım, her gün sulağım o sevgi çiçeği uyanmıyor artık.
Ne kötü, ne tatsız bir acıdır bu!
Anlamaz da şimdi kimse seni…
"Yalnızım." derken de bırakmıyor yakanı…
İnsanlar diyorum insanlar!
İnsanlar hiç anlamıyor!
Orda bir kuş ölüyor, kimse görmüyor…
Ah! Ne beyhude konuşmalar!
Her konuda bir yargımız olur!
Karamsar beyinlerde saklanıyor ceylan yavrusu,
Kurtuluşu yokmuşçasına feryat ediyor yüreği…
·
50 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.