Beyazlamış tenim, korkudan değildi.
Ölüm beyazlığının habercisi olan bu soğukluk ve beyazlık, içimde ölen çiçeklerdendi.
Duygulardan,
Öne eğilmiş başımdan,
Kambur durmuş yüreğimdendi.
Ne çok hayaller doluydu insan oğlunun zihni.
Ne çok umut doluydu kalbi.
Sevgi dolu, sevinç dolu.
Bazen düşünüyorum, ne kazandım sevdaya dair şimdiye dek diye.
Sanırım ben bu gönül işinde pek başarılı olamadım.
(Ama seni çok sevdim Allah'm, o başka..)
Parmağımda bir yüzük var.
Yolun kenarında ıssız bir dükkandan aldığım bir yüzük.
Kendime aldığım..
Ondan önce kendime aldığım değerli bir yüzük..
Buket buket çiçeklerim birikti kurumuş.
Gönlümü kırıp da ardına bile bakmayanların anısına önünden geçtiğim çiçekçiden aldığım buketler.
Fazla oldu artık buketlerim..
"Bir kitap yazacak olsaydım.." diye başlar insanlar konuşmaya.
Devam ederler, "..içinde pişmanlık olmayan, sevda dolu, onurlu bir tutum ve mutluluk dolu bir hayat.."
Ben şu hayat kitabıma en çok da sevdayı yazdım.
Ah sevda..
Kuşlara sevda,
Çiçeklere ve ufacık böceklere.
Yeryüzüne sevda, denize, dağa,
En çokta sonbahara.
Belki gökyüzüne.
Ah yıldızlara..
Sevecek çok şey biriktirdim de bir insanı sevemedim.
Nasip olmadı işte, sevda'ya giremedim.
Havva oldum yeryüzünde, 40 yıl Arafat'da bekledim de Adem'imi bulmadım.
Bekleyerek bulunmaz diyenlere inat bekledim..
Sabr-ı Cemil ile bekledim..
Gönül yoran o aşklardan tecrübe edinen o yaşanmışlıklardan istemedim.
İstemem de Allah'ım.
Bana en çok da belki savda yakışırdı..
Sevda'ya ben.
·
114 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.