Herkes bir özleyişle yaşar...
Evet, evet biliyorum mahkeme sahnesinde hepimiz oradaydık.
Bazı ruhlar vardır hani asla mutluluğa ulaşamazlar, hep dışlanmışlık, huzursuzluk, mutsuzluk hiçbir yer kabul etmez onları; işte Atsız öyle bir karakterdir, zaten hayatı sürekli mahkemelerde ve cezaevlerinde geçer. Çocukluk emelini gerçekleştiremez, asker soylu bir ailedir onunki (Dedeleri ve babası, zaten onların arketipleri kitapta geçmektedir, incelememizin devamında kimin onları temsil ettiğini öğreneceğiz) ama o askeri tıbbıyedeyken Ziya Gökalp'in cenazesinde çıkan kavgada zaten mimlenmiştir en küçük kusurunda askeri tıbbiyeden atılacaktır nitekim atılır da, 3. sınıfta Arap asıllı bir teğmene selam vermediği için ve bu onda hep travma olarak kalır. Bunun akabinde edebiyat asistanlığından da atılır yani kendi sığındığı bütün yerler reddeder Atsız'ı, zaten meraklısı bilir "Geri Gelen Mektup"
Kitaptaki herkes bir arketiptir aslında, gerçek hayatta ya da 2000 yıl öncesinde temsil ettikleri kişiler vardır. Selim Pusat'ın ve Yüzbaşı Burkay'ın Atsız'ı, Şeref'in Atsız'ın onurunu (zaten isminin Şeref olması manidardır), Ayşe'nin Bedriye'yi, Yek'in şeytanı ve Güntülü'nün Açığma-Kün'ü temsil ettiği artık hepimizce malumdur. Atsız tenasüh'e yani ruh göçüne inanmıştır. (direkt Hintlilerin reenkarnesiyle bağdaştırmayalım milli mecmua'da okuduğuma göre daha farklı)
Selim Pusat hep bir huzursuzluk içindedir bunun altında yüzbaşı'ı Burkay'ın eşinin ona Ettiği beddua yatar, (yani ona tesir eden ruh huzursuz ve mutsuzdur) Selim Pusat 2000 yıl öncesinin devamıdır. Aynı zamanda Yek, Selim Pusat'ın menfi tarafı Yüzbaşı Şeref müspet tarafıdır yani burada Atsız'ı tek bir kişi temsil etmez hepsi onu temsil eder. Şöyle bir bakıldığında yarı destansı yarı gerçek kişilerdir. Selim Pusat iki farklı çağın adamıdır. 2000 yıl öncesi ve tenasüh eden ruh şeklinde
Şeref'in sürekli başının kanamasının sebebi yazarın Kadıköy'de Fransız okulunda okurken kendisinden 3-4 yaş büyük olan Rum çocuğuyla ettikleri kavgada Rum çocuğun Atsız'ın kafasını duvara vurup bunun sonucunda yazar'ın başının kanaması yatar. 3.-4. sınıftayken yaşadığı hadise, yazarın çocukken onuruna aldığı bu yara ona öyle zarar verir ve onda öyle travma bırakır ki 70 yıllık hayatı 300 sayfalık kitaba sığırması gerektiği halde bu olayı atlamaz.
biliyorum hepiniz Ayşe'ye üzüldünüz ama burada bahsetmemiz gerektiği kişi o değildir, biraz daha teknik bir inceleme olmasını amaçlıyorum. Ayşe Atsız'ın eşi Bedriye Hanımdır ve zaten kendisini terk eder ve Atsız onun gidişin ardından bu kitabı yayımlar. Zaten Selim Pusat Ayşeyi çok severek evlenmez bir subayı evliliğe çok yakıştırdığı için evlenir, (evlilikleri sıcak bir yuvadan ziyade mekanik bir meseleye dönüşür) ki Ayşe çok zeki bir tip değildir şöyle bir bakıldığında, yani bu evlilik herkesi mutsuzluğa sürükler, neyse geçelim.
Yüzbaşı Şeref hakikatte Selim Pusat'ın öteki benidir. Burada Dosto abimiz devreye girer öteki kitabıyla birazcık bağdaştırmanız gerekir. Aynı zamanda mahkeme sahnesini kafka'nın davasındaki mahkeme sahnesiyle bağdaştırabilirsiniz. Josek K. ve Selim pusat herkesin karşısında açıklanamaya zorlanırlar. "İnsanın kendisini müdafaa edederek haklı çıkarmak istemesi, adalet, mahkeme ve hak gibi unsurlardır." bu durum ikisinde de ortaktır. Şeref'in intiharı ve evlenmemesi Selim'in hep yapmak istediği ama yapamadığı şeylerdir. İşte onlar birbirlerini yarısıdır. "Tiyatro bitti beklemeye luzüm görmüyorum." sözü Atsız'ın içten içe yapmak istediği ancak yapmadığı intihar girişimdir.
Yüzbaşı Burkay'ın aşkı tamamlanmadığı için bu aşk Selim Pusat'ta devam eder miras gibi, zaten onların ruhları ortaktır. Herkes bir özleyişe yaşar demiş Atsız, bunu 2000 yıl önceki metehan ordusuna özleminden anlayabiliriz çünkü tam anlamıyla Atsız'ın mizacına uygun bir ordudur biraz efsanevi ve kişisel değerlere karşı çıkan, sert. Atsız Türk ordunun büyüklüğünün buradan geldiğini savunur.
Kitapta dikkat çeken üç asker vardır, yazarın hayatında da dikkat çeken 3 asker vardır, dedeleri ve babası onları Yüzbaşı Burkay, Selim Pusat ve şeref temsil eder, aynı zamanda Ayşe'nin edebiyat öğretmeni olması Atsız'ın edebiyat asistanlığına yapılan bir vurgudur.
Yek 2000 yıl önceki Madar'ın günümüzdeki temsilidir. İkisi de şeytani özellikler taşır. Kitapta adı geçen yahudi kişiliklerin gerçekte temsilleri var, ancak şu an kim oldukları hatırımda değil ki zaten Atsız'ın yahudileri sevmediği hepimizce malumdur, devleti bölmeye çalıştıklarını ve insanlardan gizli ayinler yaptıklarını savunur. Bir otobiyografi kitabında da insanların nefret duyduğu şeylerden bahsetmesi gayet olağandır. Açığma-kün ve güntülü ölümsüz sevgililerdir. Burada Güntülüye çok kızmamak lazım o zaten Açığma-kün'ün devamı olduğunun farkında ve buna binaen şekillenmiş bir karakter. Aslında bu kitabı biraz ön yargılarımızı kırarak ve kendi kişisel düşüncelerimizden uzakta bir gazetececi edasıyla okumak gerekir Selim Pusat'ın kralcı olması ve, kendisinden 25 yaş küçük bir kıza aşık olması da çoğumuzla ters düşecek durumlardır. Ancak Atsız kendisinden küçük olmasından rahatsız olmaz ki bunu Yolların sonu adlı şiir kitabında şöyle ifade eder "Bu dünyada bizim bir genç kızı sevmemiz Filhakika gayet doğru, hem de çok temiz Bir gayedir..." (bknz: #231567775)
Bazı şeyleri kendimize çevremize ve toplumumuza kabul ettiremeyiz, mahkeme sahnesi biraz bunun yansımasıdır. Aslında Atsız kendisin aşık oluşunu , askerlikten atılmasını hiç kabullenemez (yani başta kendisi kendisini kabul etmez toplumdan önce) mahkeme sahnesi çok ilginç bir sahnedir okuyanlarımızca malumdur Tanrı oradadır, melekler şeytanlar ve çevrersindeki herkes işte Josef K., dava benzetmemeiz buradan gelir. Atsız kendi içindeki tartışmasını oraya taşımış ve orada her şeyle kavga etmiştir. En basitinden Tanrıya hesap sormuş, onunla restleşmiş ve bazı insani özelliklerimizi sorgulamış. kendi içinde bile kendisini haklı çıkaramamıştır. şahsi fikrim aşık olduğunu kabullenemediği yönündendir. Atsız'ı yaşadığı döneme göre değerlerdirmek gerekir, o dönem hep Arap isyanı vardırve bu isyanlar onu dinden soğutur zaten okuyanlarımız bilir "Arap Muhammed'in dini" olarak bahseder ondan, yani çok inançlı biri değildir
Leyla Mutlak karakteri nerede derseniz orada temsil ettiği şey sanırım Osmalı soyundan gelme olmaktı ama o benim için hâlâ muallakta olan yani gizemini çözmediğim bir karakter o yüzden kendisi burada yoklar. Ruh Adam bazı kişilerce ilk postmodern roman olarak kabul edilir ancak resmiyette ismi geçen 'Tutunamayanlar' ile aynı yılda çıkmıştır, (Atsız birkaç yıl önce yazmaş rağmen eşi Bedriye Hanım sebebiyle kitabı bastırma konusunu ertelemiştir,) o yüzden geri planda kalmıştır. Ve tam anlamıyla çözülebilmiş bir roman değildir. İncelememi 
Milli Mecmua - Sayı 1 (Ocak-Şubat 2018) buradan yararlanarak yaptım. (Bknz: Şeref'in başının kanaması, Dava ve Ötekiyle olan bağıntısı) kaynakçayı o kabul edelim.
Ben Ruh Adam'ın ucunun açık kalmış olmasını, karakterlerin akıbetini bilmeyişimizi o ruh'un devam etme fikrine dayandırıyorum, yani aslında hiç bitmeyecek farklı kişilerde devam edecek şekilde.
Ruh Adam edebiyat bazında bakıldığında insanı tam anlamıyla doyuran ve düşündüren bir roman #238017496 şu alıntıda bahsediği gibi, şu anda okuduğum kitaplar arasında en başarılı bulduğum roman kendisi ancak biraz kitap birikiminden sonra okumanızı tavsiye ederim. Şu son satırlara yayınevi eleştirmemi sıkıştırayım kitaptaki sözlük sayfa altlarında değil kitabın sonunda yer alıyor ve oda kitapla olan bağımızı birazcık saçmalaştırıyor biliyorum sayfa altlarında olduğunda matbaa da zorluk çıkıyor ancak ben bir okuyucu olarak bunu belirtmek istedim.
··
1 artı 1'leme
·1.116 görüntüleme
Aboo sağlam yalancı çıkardın sjdndndnd.
Ellerine sağlık çok çok güzel yazmışsın.
ben demiştim demeyi çok severim, çünkü hep derim asuohfsijsfdfsd gecenin üçüne kadar uğraştım, gıcıklandırmasaydın 1 haftayı bulurdu heralde yayımlamam ıaljfijsdf
14 sonraki yanıtı göster
Emeğinize sağlık, çok güzel yazmışsınız, ben de bir an önce okumak istiyorum <3
çok teşekkür ederim, şiddetle tavsiye ettiğim bi roman, benim için zirvelerden
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.