"İnsan huzursuz olunca, mutsuz olunca her şey boş geliyor. Eksik kalıyor, boşluk kalıyor insanın içinde. Öylece ilerliyorsun. Mutsuz yaşamak yaşamak mıdır? İnsan bir şekilde kendini tanıyıp mutlu olmayı bulmalı. Sen bulmak için ayrıldın okuldan. Doğru olan buydu. Yoksa hayat, Tolstoy'un, "Savaş ve Barış" romanında geçen cümlesi gibi 'Yiyordu, içiyordu, uyuyordu, uyanıyordu ama yaşamıyordu,' cümlesine benzer değil mi?"
İnanmıyorum. Benim gibi konuşuyor, daha da fazlası kitap aşığı olan bana kitaptan alıntı yapıyordu. Sorsam mı, anlatsam mı kalpteki boşluk fikrimi. Sorsam mı, senin boşluğun ne diye? Ya saçma bulursa? Boşluk kapatma çözümleri listeme ilk senin cümleni mi yazacaktım Yavuz?
İnsan kendini tanıyıp mutlu olmayı bulmalı, nasıl mutlu olacağını bilmeli.
Çünkü dedim içinden, çünkü mutluluk tıpkı hepimizin farklı yemekleri sevmesi gibi göreceli bir kavram. Kişiden kişiye değişir. Kendini tanıyacaksın. Kimsin? Seni mutlu eden ne? Ne yapmak istiyorsun? Ne yaparken gözlerinin içi gülüyor da heyecanla yapıyorsun? Kendimi düşündüm. Ben müzik dinlemeyi ve kitap okumayı severdim. Ama en çok kitap okumayı. Kitap benim tüm acılarımı dindirir, beni başka dünyalara atardı. Bilmediğim bir dünyaya. Farklı hayatlara. Farklı fikirlere. Peki başka? Ne isterdim? Kendim olmak isterdim. Bir hayalim varsa vazgeçmemek, bir şey yapmak istiyorsam azimle sonuna kadar yapıp başarmak. Ama benim isteklerimin gerçekleşmesini engelleyen bir şey hep çıkardı. Benim varlığım hiçe sayılmasın isterdim. Aile. Arkadaş. Sevgili. Kendin olmanı engelleyen her neyse, bırakman gerekirdi. Yoksa ömür boyu insanın içindeki iki karakter sürekli satranç oynardı. Olmak istediği kişi ve olan kişi.
"Ne kadar doğru bir cümle," dedim. "İnsan önce kendini tanımalı, sonra mutluluk onun için ne bilmeli."
Sayfa 69 - Armoni YayıncılıkKitabı okudu
·
129 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.