Hep biri daha az sever...
"Ah Milena; ne kadar şanslı olduğunu bir bilsen, senin kadar sevilemeden ölüp gideceğim."
Edebi bir eser yazmak niyetiyle yazmamış Kafka, böyle bir kaygı taşımadan sadece sevgisini, sitemini dile getirmiş sevdiğine. Kafkanın eşsiz anlatımı olmasaydı okumaya devam edemezdim. Sebebi de sadece Kafka' nın gözünden bakabiliyoruz aşklarına, Kafka'nın kafesteki bir kuş gibi çırpınışlarına. Bu durumda da anlamak biraz zor, okumak ise yer yer sıkıcı hale gelebiliyor. Ama söyledikleri, hissettikleri kalbe dokunuyor, farkında olmadan altını çoktan çizmiş oluyorsunuz.
İlk sayfalarda çok kızdım. Hem Kafka'ya Hem Milena'ya.(Ne haddimeyse) Biri evli ve 24 yaşlarında bir kadın diğeri 38 yaşlarında defalarca nişanlanıp ayrılmış, nişanlı bir erkek. Evliyken nasıl başka biriyle mektuplaşabiliyor diye Milena' ya kızdım. Evli birine nasıl böyle aşk mektupları yazar diye Kafka' ya kızdım. Sen ne diye yasak bir aşkı, özel mektupları okursun diye kendime kızdım. Sonra kocasının Milena'yı defalarca aldattığını ve herkesin (Kafka da dahil) bunu bildiğini öğrendim. Kocasının Kafka' ya mektup yazmak istediğini okuduğum da ise anlam veremedim, şaşırdım kaldım o dönemlerde bu kadar rahatlık varmıymış diye. Bu aşka tam hak veriyordum ki Milena'nın: "haklısın, onu seviyorum ama F, seni de seviyorum. "sözü beni bitirdi. Kafka'yı da bitirmiş ki "de" bağlacına takılı kalmış.
Milena' ya öylesine saf, temiz ve büyük bir aşk besliyor ki odasındaki dolabı kıskanıyor, onu hergün görüyor diye; çiçekleri kıskanıyor, elleri değiyor diye. İmza bile atamıyor kendisini küçültüyor, varlığını adıyor "senin" deyip kalıyor, susuyor kalemi.
"Karşındakini yalnız varlığınla kurtarabilirsin, başka hiçbir şeyin yararı yoktur." diyor Kafka. Varlığını Milena'ya borçlu olduğunu dile getiriyor defalarca. Hastalığını da bir nebzede olsa sağaltıyor onun yanındayken, öksürük nöbetleri tutmuyor, uykuya bırakabiliyor kendisini.
Kafka nişanlısından ayrılıyor ama Milena kocasından ayrılmıyor.
"Milena yardım et bana! Söyleyebildiklerimden daha fazlasını anla!.." diye adeta yalvarıyor ama ne çare. Bekliyor, bekliyor, bekliyor...
Zamanla mektuplar seyrekleşiyor. Kafka, Milena' nın artık yazmasını istemiyor. Belki küçüklüğünden beri süre gelen babasından, öğretmeninden, kadınlardan, sevmekten, bağlanmaktan kaynaklanan korkuları tekrar gün yüzüne çıktığı için; belki de kırıldı, bu naif kırılgan adam sevdiği kadar sevilmediğini ve sevilmeyeceğinden emin oldu. Vazgeçti...
Milena' nın Max Broda yazdığı şu satırlar (her ne kadar ben anlam veremesemde) kocasından ayrılmamasına bir nebze de olsa ışık tutuyor:
" Dindiremediğim bir özlemim vardır, her kadın gibi, ben de anne olmak isterim. Sürdüğüm yaşamla hiçbir ilgisi olmayan bir özlem bu. Bana kadınlığımı hissettirecek, bana yaşadığımı anlatacak bir özlem. Ona olan sevgimden, hayranlığımdan, buralardan kaçmak istediğinden daha güçlü bu özlemim."
Kafka'nın mektuplarını şu cümle özetliyor aslinda:
"Senin var olduğunu ve senin olduğun yerde, bütün öteki şeylerin yok olduğunu anlatmaya çalıştım."
Kafka'nın mahremine el uzatılarak yayımlanan mektuplarına yıllar sonra dil uzatmak bizim ne haddimize. Ama hadsiziz işte! Adamın aşkını, Milena'sını izinsiz izlediğimiz yetmezmiş gibi birde yorumlama cesaretinde bulunuyoruz.
Bağışla bizi Kafka...
