Dün kitaplığımda bir kitap ararken karşılaştım Şafak Pavey'in o gülümseyen gözlerine ve dedim ki bu kitap için mutlaka bir inceleme yazmalıyım. Çoğumuz onu meclisteki konuşmalarıyla tanırız. Belki tek tarafındaki uzuvlarının olmayışının farkına bile varmamışızdır. Herhangi bir vekildir, birşeylerden bahseden! Peki kimdir bu Şafak Pavey? Bir insanı bu kadar hüzünlü ve bir yandan da umut veren bir cümleyi kitabına başlık arttırmaya iten nedir? Bunu anlayabilmek için yazarımızın yaşamına göz atmanız gerekiyor: İsviçre'de sanat ve medya eğitimi aldığı dönemde bir trenin altına düşmesiyle başladı herşey onun için... Bu kazada bir kolunu ve bir bacağını yitirdi. Uzun süren ve cesaret isteyen iyileşme sürecindeki sıradışı duruşu ile ilgi çekti. Bu kaza dünyaya bakışını, hayat felsefesini yeniden şekillendirdi. Kendisi için verdiği mücadeleyi yardıma ihtiyacı olan herkes (azınlıklar, engelliler, savaş mağdurları, mülteciler, çocuklar, şiddet gören kadınlar, işkence mağdurları vb.) için de vermeyi tercih etti. BM'deki görevleri sırasında zor durumdaki insanlar için insani yardım çalışmaları yaptı. Kitabın başlığı gibi içeriği de hem hüzün hem umut yarattı bende. İran'da yaşadıklarını anlatıyor Pavey. Bir kadın, hem de engelli bir kadın olmanın İran'da ne kadar zor olduğunu ilmek ilmek işliyor satırlara! Hüzünlenmemek elde değil! Fakat böyle bir insanın bizim ülkemizde olduğunu düşünmek ise umutlandırıyor insanı ! Pavey kitabından şöyle bahseder: "Nereye giderse gökyüzünün sahibi olduğuna inanan kederli sürgünleri anmak için yazıldı." Peki nereye gidersek gidelim gökyüzünü görmek yeterli midir? Özgürlük nedir? Sadece gökyüzüne sahip olan özgür müdür?

Nereye Gidersem Gökyüzü BenimdirŞafak Pavey · Kırmızı Yayınları · 201198 okunma

·

21 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Gecee