Ursula K. Le Guin'in büyülü, ışıklı Yerdeniz'ini okumaya devam. Sahilde, her yer ama her yer ışığa boğulmuşken bitirdim Yerdeniz Öyküleri'ni: cafe kalabalıktı, her bir yanda çocuklar ve kediler, bisiklete binmiş babalar ve kızları, arkadaşlar, yaşlı anneler ve babalar. İleride Büyükada... ve durduğumuz yere kadar uzanan ışıklı masmavi denizde sandallar dolusu insan denize eğilmiş bakıyor: balıklar, ölecekler. O ışığın gerisinde, bu güzel büyük yeşil yapraklı ağaçların altında yine aynı masada oturup bitirdim kitabımı. Bitirirken bol bol sarı gözlü kedilere mama verdim, sırtlarını sevdim. Yerdeniz Öyküleri, bir önceki kitap olan Tehanu'dan 10 yıl sonra yazılmış. Çeşitli sitelerde on sene sonra yeniden Yerdeniz'e dönebilecekleri için mutlu olan insanların yazılarını okudum: herkes sevinçle, yeniden aynı beldelere, Roke'a, Ged'in, Tenar'ın dünyasına davet edildiği için memnun, sevgiyle söz ediyor kitaptan. Yerdeniz Öyküleri gerçekten de 6 kitaplık Yerdeniz dünyasına bir davet ama artık hikâye ileri gitmiyor, biz geri gidiyoruz ve Le Guin bize diğer hikâyelerde anlatmadığı şeyleri anlatıyor: yerdenizde yaşayan başka insanlar, başka büyücüler, tanıdıklarımız ve bildiklerimizin yanı sıra bilmediklerimiz, ve ayrıca her hikâyede seçebilen, ısrar eden, olabilen kadınlar ve önceki kitaplarla bağı kuran ve Roke'un bütün sırlarını ve hakikatlerini baştan aşağı değiştiren kızıl pullu bir ejderha..daha. Yerin Kemikleri hikâyesindeyse Ogion'un hayatından bir kesit görüyoruz. Çevik Atmaca'yı özleyen herkes için de hikâyeler sürprizlerle dolu. Gördüğüm ve anladığım: bütün yerdeniz kitaplarında ve hikâyelerinde yazarın bütün karakterlerine büyümeleri, genişlemeleri için zaman tanıması; onları ışığı bulmaları için karanlığa sokarken dahi yaşamanın mücadele etmekten, anlamaya çalışmaktan, olmaya çabalamaktan başka bir şey olmadığını söyleyerek insani, şefkatle yaklaşması... bu kadar güzel başarılmış bir inceliğin çok güzel bir çeviriyle sayfalarca önümüzden akıp giderken bitmemesi için okuma hızımızı yavaşlatarak kendimize bu havayı solumak için müsaade etmek gerekiyor, ki ben de bunu yaptım. Bu yüzden uzadıkça uzadı okumam. Bir çok akşam es geçtim okumayı, kitabı kenara ittim, sırtımı döndüm ona. Bu dünyayı, Ged'i, bu yumuşak, ışıklı karanlıklı dünyayı kaybetmek istemiyorum. Yüzümü çevirdiğimde gün ışığıyla ısınmış, ışıklanmış yerlerde yapayalnız bulmak istemiyorum kendimi. Bir yandan Kastamonu'da, Araç'ta bir ıhlamur ağacı olmaya hazırlanıyorum, oğlum Erhan'ım yapacak herşeyi. Bir ejderha mı? Değil. Ama bir ümit. Bir kabulleniş. hepimizin zamanı varken, ve edebiyat herşeyi böylesine güzelleştirirken, herşeyden ve herkesten uzaklaşıp severek, büyülerle ve ejderhalarla hemhal, incinmiş ama güçlü olmaya yazgılı karakterleriyle yürümek ve solumak için bu dünyayı, herkese Yerdeniz'i okumayı öneriyorum .