Bu hikayedeki kişiler ve olaylar tamamen gerçektir
.
Hayatımın bütün dönemlerinde benimle olan yaşamla, evrende var olmakla ilgili kavgam üniversite 3. Sınıf ve sonrasında artık bütün hayatımı etkisi altına almıştı. Neredeyse hiç uyumuyor, fakülteye uğramıyor çok nadir uyuyabildiğim zamanlardan sonra gözlerimi açtığım gibi kahve hazırlıyor ve sigara kahve eşliğinde kitap okurken buluyordum kendimi. Midem iflas etmişti sanki. Geceler boyunca çektiğim mide ağrısına duvarlar şahit yine de beni daha çok rahatsız eden şey ruhumun düşüncelerimin kıvrımında gezinen varoluşsal sancıydı. Psikolojik yardım almaya karar verdim çünkü kendimi sürekli odanın camından aşağıya atarken ya da tavanda asılı bir iple hayal etmeye başlamıştım. Hayatımın en zor zamanlarıydı. Psikiyatriste gidiyor anlatıyor dert yanıyordum. Henüz ilk seansta hem de hiçbir test yapmadan ilaç yazdı. Kullanıp gelmemi söyledi o an o kapıyı kapatırken kendimi çok çaresiz hissetmiştim çünkü o ilaçları ne olursa olsun kullanmayacağımı biliyordum. Sonraki arabalarda ilaç kullanmayacağımı içinde bulunduğum durumun ne olduğunu anlamak istediğimi söyledim. Uykusuzluğun bütün bunların sebebi değil sonucu olduğunu anlatmaya çalıştım. 24 saate sığdırdığım bu sancıyı beni uyutarak ve hafif bunlar dediği antidepresanları kullanmamı sağlayarak yok edebileceğini sanan o doktordan hiçbir şey anlamıyordum. Bir ara bana kitap okumam gerektiğini söyledi. Hayatımda duyduğum en ağır cümle buydu sanki ama kabul ettim ve peki bunu yapacağım dedim. Eve odama girdiğimde bunu dediğime hala inanmıyordum itiraz etmemiştim bir daha gelmeyeceğimi falan da söylememiştim. O an kitaplarıma baktım ve fotoğraflarını çekip bir kaç sayfaya attım isteyenlere hediye edebilirim diye. Elbette aralarından Cioran , Dosto, Kafka, Schopenhauer, Halil Cibran , Sartre ve bir kaç yazarın kitaplarını aldım. Geriye kalan bütün kitapları dağıttım. Intihar etseymişim daha iyiymiş :-) Beş gün hiçbir şey okumadım. Sigara ve kahve o kadar eksik geliyordu ki bana. Uzanmış tavana bakarken o an Sidharthada olduğunu düşündüğüm gibi bir aydınlanma hissine kapıldım. Ben bütün bu kitapları okudum hepsinin içeriğini biliyorum ve beni bu hale getiren şey bu kitaplar olsa bile hepsinin içeriğini felsefelerini biliyorum zaten bir daha okusam ne olacak ki dedim. O zamana kadar hayatımın en büyük keşfi buymuş hissiyle nasıl sarıldım kitaplarıma anlatamam. Hepsini yeniden okudum. Psikiyatristten nefret ettim beni böyle bir yola yönlendirdiği için. Bir kere daha gittim o psikiyatriste en son bana bağırdığını hatırlıyorum intikamımı almıştım. Ondan sonra kahve içmeyi bıraktım. Sigara ve kitapları hiç bırakmadım. Şimdi aklıma geldikçe gülüyorum o zamanlarıma tavandaki ip hala duruyor.
·
18 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.