Sevgili Murathan Mungan, seni daha önce tanıyamamak benim keşkem olsa da şimdi bana kattığın şeyler hep iyikim olacak diyerek söze girmek isterim. Deli Dumrul öyküsüyle öyle noktalara temas ediyor ki kitap insanın bazı cümlelerden sonra şöyle nefes almayı unutup birkaç saniye durmaması mümkün olamıyor. İnsanlardan, insanların içinde unutulup giden kaderlerinden, çaresizliklerden, sevgisizliklerden geçiyor öykü. Ama en çok sevgisizliklerden galiba. Bizi alıyor Deli Dumrul’un yaşamının en kalbine koyuyor ve bırakıp gidiyor. Elimiz yanağımızda acıklı bir Türk filmini seyreder gibi okuyoruz öyküyü. Sonra Robinson Crusoe öyküsüne geliyoruz. Elimiz kalbimizde. O romanın perde arkasını aralıyoruz. Bundan daha iyi bir arka plan yazılamazdı çağlar öncesinde kaleme alınmış bu esere. İçimiz gidiyor Robinson’a. Onun bu kederli ve yalnız hali içimize oturuyor. Sonrasında gelen Mavisakal öyküsü.. Tempoyu hiç düşürmeyen, sizi içine çekip bazı noktalarda göğsünüzü sıkıştıran, iç çektiren, korkutan ve merak ettiren bir öykü. Polisiyenin en baba örneklerinden biri olmaya aday. Tüm kitap bittiğinde durup şöyle diyorsunuz kendinize “ Daha iyisi yazılamazdı. “ Bir yazar her türü iyi yazabilir mi ? Sorusuna milyon kere yanıtınız oluyor 7 kapılı 40 oda.. Çok başka bir ruh halinin eseri olmalı ki siz de satır aralarında yitip gidiyorsunuz. Şunu da ifade etmeden geçemem: 30 ve 31 hayatımda okuduğum en uzun soluklu muazzam ötesi sayfalardı. Nefes almadım denebilir. O ne güzelliktir yarabbi.. Bir de Oğuzcum Atay okurken böyle hissediyorum. Her zaman. Her ne kadar Hakan Günday ve Sait Faik Abasıyanık’ı çok sevsem de uzun soluklu güzellikler yazmak bambaşkaymış, okuyunca fark ettim.. Sevgili yazar, iyi ki varsın. Sen bu dünyada varlığı anlam ifade eden birkaç ruhtan birisin..

Yedi Kapılı Kırk OdaMurathan Mungan · Metis Yayıncılık · 2007523 okunma

·

167 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.