Yeşil Yol'u izlemeyen azdır. En azından öyle tahmin ediyorum. 4 dalda Oscar adaylığı olan, tüm zamanların en başarılı uyarlama filmlerinden biri olan bu şaheseri çocukluğumdan gençliğime seneler boyunca izledim, hala izlemeye devam ediyorum. Kitabı bitirdikten sonra da açıp tekrar izledim, itiraf etmeliyim. Bu son izleyişim çok daha farklı oldu elbette. Öncelikle kitabı bu kadar ertelediği için kendime kızdım. Sonrasında haliyle kitap ile filmi karşılaştırdım ve fark ettim ki ikisinin de yeri çok ayrı. Birebir ilerliyor mu diye sorarsanız elinden gelenin en iyisini yapıyor diyebilirim. Kitap ve sinema çok farklı dünyalardır aslında. Bir sinema filmi uyarlandığı kitabı elbette yüzde yüz anlatamaz. Zaten belli bir yönetmen görüşü katılmazsa o film kitabın yazarının filmi olur, yönetmenin değil. Frank Darabont, Stephen King şaheserini çok da değiştirmemiş. Hatta genel hatlarıyla hiç değiştirmemiş diyebiliriz. Birkaç ufak ekleme ve elbette gereken tüm teknik düzenlemeler haricinde Yeşil Yol, aynı Yeşil Yol.
Stephen King'in bu dünyası görünürde kısa olan fakat arkasında derin anlamlar saklayan ve upuzun olan Yeşil Yol'da geçiyor. Karakterlerin yalnızca bir kısmı Yeşil Yol'un mahkumları olarak görünse de, aslında tüm karakterlerimiz hatta biz okurlar bile o Yeşil Yol'un yolcusuyuz. Bazılarımız uzun bir yürüyüş yapıyor, bazılarımız ise zamanı gelince dönüşünü yapıyor. Yeşil Yol'un en etkileyici unsurlarından biri bu. Tüm karakterler son derece etkileyici, ayrıca eserini dayandırdığı ana fikir sayesinde kendinizi de romanda bir kahraman olarak görebiliyorsunuz. Yeşil Yol'un dünyası kasvetli, dramatik ve yolcuları için her daim korkutucu. Yeşil Yol'un karakterleri, King'in belki de şimdiye kadar yarattığı en gerçekçi ve en derin karakterler. John Coffey gibi bir karakteri edebiyat dünyasında çok fazla göremezsiniz. Bu şekilde başarılı karakter çizimleri yalnızca belli yazarlara bahşedilmiştir. King de onlardan biri. Yarattığı karaktere bağlanmadan edemiyorsunuz. Filmdeki performansıyla Michael Clarke Duncan'ı unutmamak lazım. Her oyuncu kendine verilen repliklerle tüm set ekibini gözyaşlarına boğup çekimin aksamasını sağlayamaz. Her ne kadar Michael Caine'in o seneki performansını sonuna kadar takdir edip Oscar'ını tebrik etsem de Duncan'ın seneler sonra beni hala ilk günkü gibi etkileyen performansının heykelciği daha çok hak ettiğini düşünmeden edemiyorum.
Gerçekten gönül rahatlığıyla söyleyebilirim ki; Stephen King'in en iyi üç kitabını bana sorsanız içlerinden biri Yeşil Yol olacaktır. Kitap okumak en sevdiğim aktivitelerden biridir fakat beni yorduğu da olur. Bazen bir kitaptan bunalıp o anlık okumayı bıraktığım da olur. Yeşil Yol bana bunların hiçbirini hissettirmedi. Sonunu adım gibi bildiğim bir romanın beni bu kadar sürüklemesi akıl almaz bir durum oldu benim için. Filmi izlediğim zamanlarda Stephen King ile ilgili çok bilgim yoktu. Şimdi artık film ve kitabın atmosferleri arasında karşılaştırma yapabileceğime inanıyorum. King atmosferi kitapta kendini hissettirdiği kadar filmde de hissettiriyor. Oyunculara büyük görev düşmüş ve her biri bunu oldukça iyi yerine getirmişler. King'in karakterlerine bahşettiği her özelliği filmin kadrosundaki isimlerden görüyoruz. Kitabı okuduktan sonra filmi izlemediyseniz hemen açıp izlemeye başlayın, bir karakterin ismi geçmeden kimin kim olduğunu anlayabilirsiniz.
Kitap hakkında konuşmaya devam etsem buraya sayfalarca yazı bırakabilirim. Sığ bir eser değil, son derece derin bir okyanus Yeşil Yol. İnsanlığı konu alıyor; kötüsüyle ve iyisiyle. Küçücük bir koğuşta geçen hikayesiyle bizi bize anlatıyor. Belki de tarihin en içten ve dürüst romanlarından biri. Teknik açıdan kusursuz olduğu gibi duygusal açıdan da içimizde kendine asla kaybolmayacak bir yer açıyor. Okumadan durduğunuz her saniye, okuduktan sonra içinizde pişmanlık olarak kalacak.
