Başlığa dair ilgilisine not: 2. ve 3. kitaplar için ortak inceleme... (Hatta araya azıcık 1 bile sıkışabilir) Bu seriyi tahmin edemeyeceğim kadar çok sevdim. Devam kitapları önceki kitabın tam da bittiği yerden başlıyor ve bu iyi bir şey çünkü kitabın sonunda karakterler öyle bir açmazın, belanın içine düşüyorlar ki zaman atlaması yapmak hata olurdu.. 1. kitabın başları Jacob'u, çevresini ve hayatını tanıma amaçlı olduğundan atraksiyondan uzaktı, tuhaf çocuklarla kitabın anca yarısında tanışabildik... Neyse ki kitap akıcıydı, o yüzden ilk kısımlarda sıkılmamıştım. 2. kitapta ilk sayfalardan itibaren tuhaf çocuklarımızın ve aşık jojuk Jacob'umuzun başına gelmedik kalmıyor. Bir beladan kurtulmak için başka bir belanın kucağına düşüyorlar. Yani tuhaf çocuklar oluyor bizim acıların çocukları, boynu bükük yuvasız kuşlar.. Vah yavrucuklar... Hortlaklar ve gölgeler peşlerinde bir umudun peşinde devamlı kaçıyorlar. Bu kitaptan da aldığım birkaç ders oldu. Zaten küçük çocuklar için yazılmış masallar bile bir ders niteliğinde öğütler taşıyor. Kitabı okurken şunu bir kez daha farkettim ki insan kendi gibi olmayandan, kendisine benzemeyenden korktuğu için farklı olanı kötü görüyor, onu ezmeye, sindirmeye hatta yok etmeye çalışıyor maalesef. Tuhaflık sadece çocuklara özgü bir şey olarak kalmıyor, hayvanlar da işin içine giriyor 2. kitapta. Ve doğal olarak onların çektiği acılar da azımsanacak kadar değil. Anlattıkları olaylar fotoğraflarla destekli olmasından dolayı daha somut, daha gerçekçi geldi bana. Bir tanesinde resmen kanım çekildi, içim acıdı ve günümüzde de hayvanlara yapılan eziyetleri de düşününce 'kurgu yaa, gerçek değil ki' diyip geçemedim... Neyse bu derin acıları geçersek... 2. kitabın sonu beklenmedik derecede şaşırtıcı bitti benim için. Beni hazırlıksız yakalamak zordur, her şeye hazırlıklıyım 'HEP TETİKTE OLUN' diyen Sahte Moody den sonra... Ama hiç tahmin etmediğim şekilde bitince 2. kitap 'ay ben şok' demelere doyamadım... Yazarı bu yönden de tebrik ediyorum. Tabii en önemlisi kitabı okurken kafamda oluşan soruların cevaplanması. 2. kitap boyunca çocukların belaları defetme olaylarına 'çekirge bir sıçrar, iki sıçrar üçüncüsünde hoop düşer...' prensibine aykırılık keşfetmiştim. Bunu da yine kitabın sonlarında yazar tatmin edici bir şekilde bağlamış. 3. kitapta tuhafların dünyasına tamamen dalıyoruz ve dananın kuyruğu kopuyor artık. Tek bir saldırı için tek bir şansları var ve onu kullanmak zorundalar.. Üstelik karakterlerin korkmaları gereken şeylerin sayısı da artıyor, tekinsiz ortamlarda hortlak avına çıkıyorlar. Kitapta boş, gereksiz, olmasa da olurmuş diyebileceğim hiçbir sayfa yok. Hatta bu 3 kitap için de geçerli (evet başlangıcı karakteri tanıma amaçlı bayaa uzun olan 1. kitap bile) Seri kitapları okurken genellikle bir kitabı 'ııh çok uzatmış konuyu, koptum ben bu dünyadan' tarzı şikayetlerim eksik olmaz. Ama bu seri ne eksik ne fazla tam ayarında. Başka kitaplarla devam edecek yazar diyorlar, lütfen bu karakterler olmasın, bence onların hikayesi tamamlandı. Bitmesi gerektiği gibi bitti bana göre, gerisi de biz okuyanların hayal gücüne kalsa daha iyi olur.