Yaza Yolculuk iç-yorumlu bi' kitap. Sorulabilir elbette, tüm yorumlar içten gelmez mi, içten yapılmaz mı diye.. Benim kast ettiğim kitapta fikirden, düşüncelerden daha derin, daha başka şeyler olduğu.
Okuduğum şu dokuz öykülük kitapta her bi' öykünün duygu grafiklerini çıkarmışım içten içe. Bunu kitap bittiğinde anladım. Çünkü tüm öykülerde ortak olan bazı şeylerin ustalıkla nasıl vurgulandığını da ancak kitap bitince anlayabildim.
Tomris Uyar'ın direngen halleriyle doluydu bu öyküler. Öyküdeki direnişi açıklarsam da, diyebilirim ki bu.. duyguların bastırılışı, kısmen kadın olmanın yarattığı baskı ve en çok hissettiğim şey olan yavanlık üzerineydi. Toplumsal yavanlık zaman içinde başkalaşım; ben aynıyım ama insanlar değişmiş, nasıl oluyor bu? Oysa başkalarına göre de başkalaşmış asıl kişiler bizizdir. O halde nasıl? Bu sorgulamanın acı-yavan tadını verdi öyküler bana. Tüm bu acı okumamı zorlu ama zevkli hale getirdi.
Öykülerde genelde -seviliyor olan- eylemden çok, düşünce boyutunda hareket eden hatta çok daha derinlerde yakalanan bir duygu vardı. İfadesini bilmediğim bu yakınlık bana sarıldı ve öykülerdeki hakim olan o durağan, bana akıcı gelmeyen tarzlarına rağmen sevgiyle okutturdu bu kitabı. Çünkü içinde hareketten, düşünceden vb. değişkenlerden daha başka, ifadesini bulamadığım bi' sıcaklıkla sardı beni.
Farklılık aynı boyutta çok özel şeyler yaratmayla olabilir fakat ben, samimiyetini bana hangi yoldan, hangi boyutta verdiğini bile bilemiyorum Tomris Uyar'ın. Beni hangi yoldan etkilediğini bilsem belki onu ve öykülerini daha iyi anlayabilirdim. Yine de gizemli haliyle çok sevgili geldi bana. Bu nedenle onu aklımda farklılaştıran, tanımadığım ama tanımaya çalıştığım, sevdiğim bu gizemli yazını sanırım.
Yaza Yolculuk'u yazındaki direngenlikle ruhunu zenginleştirmeyi seven tüm öyküseverlere öneririm.
