Ne zaman Diyarbakır’dan bahsedilse bir yerde ; içinde daima yorgunluk taşıyan otobüslerin tepeden şehre inerken ışıl ışıl yanan şehir lambalarına inat, içimi kaplayan soğukluk geliyor aklıma. Çukurova’nın uçsuz genişliğine alışan gözlerimin bu coğrafyada alışkanlıklarını bir anda terk edivermesi belki nedeni, belki de hep ohal döneminden hatırımda kalması bu şehrin. Sonra, buldukları fidanların altında, öğle sıcağında halka halka oturmuş insanlar. Koşuyolu Parkı meselâ ve oturup bir banka seyreylediğiniz nice nice hayatlar…Semt pazarı ve daracık sokaklarıyla Bağlar… Nizamiye sonra, Gazi Köşkü, Ulu Camii…
Derken kulağımda dolu dolu bir muavinin sesi :
-Ofiiis, Dağkapii, Mardinkapiii…
Sokak sokak dolaşadurayım, Sevginin Herkesten Şikayeti Var la başka baktım bu defa. 12 Eylül döneminden…
O dönemleri görmemiş olsa da bir çoğumuz, bahsinin geçtiğine şahit olmuşluğumuz vardır. Hele de tanıdıklarımızdan biri mağdurlardansa. ‘Neden’ yoktu o zaman, beklenen bir cevap da yoktu, “ bir sağdan, bir soldan” diyerek adalete dem vuran (!) evren vardı ama…
Bildiklerim yanında farklı düşündüklerimi Yılmaz Odabaşı’nın gözünden okurken, diğer taraftan o dönem herkesin ateşinin kendine cehennem olduğu burada söylenebilecek en uygun söz aslında.
Katıldıklarımla, katılmadıklarımla fikrini savunma uğruna verdiği çabayı seviyorum Yılmaz Odabaşı’nın…
Sonra sevgi… Niye ki herkesten şikayet eder duruma geldi? Mânâsından yoksun olanların acizliğine uydurdukları kılıfın adı oldu çünkü.
“Doğrusu, bu toplumun sevgiye dair fütursuz cesareti, benimse korkularım şimdi…”
- Seviyordum, aşkım için öldürdüm…
- Ya benimsin, ya toprağın…
- Sevdiğimden kapattım eve…
- Sevdiğimden aldım haklarını, konuşturmadım, dinlemedim bile, gerek yoktu düşünmesine. Ot gibi yanımda dursun yeter…
“Ben sevmiyorum! Siz de beni sevmeyin! Siz, benim sevdiklerimi sevmeyin! Çünkü imha ediyorsunuz!”
Ha ! bir de Yaşar Kemal’in dediği gibi: “Marilyn Monroe ‘ nin gözleri. İşte o kadar…”
