KaçmakSanırım kitabın itiraz edebileceğim en olumsuz tarafı ismi. Bana göre ‘Düşerken’ doğru bir isim tercihi olmamış. Bunun yerine ‘Kaçmak’ ya da ‘Kaçış’ gibi isimler olabilirmiş. Bu küçük ayrıntının dışında, Tarık Tufan’ın son kitabı Düşerken’i çok beğendiğimi ifade etmeliyim.
Yazarın zaten belli bir tarzı var. Bu romanda da o tarzın dışına çıkmamış. Kimileri için eleştiri sayılabilir ama bu eserinde de yine çok bariz bir anne hasreti, annesizlik ve hatta baba ile çatışma durumları göz önünde. Ama 'Düşerken' hem fiziken ya da mekân olarak hem de ruhen bir, hatta birkaç kaçışın öyküsünü barındırıyor.
Tesisatçı İshak ile ressam Jülide’nin tesadüfen kesişen hayatları ve ayrı ama beraber kaçışları var kitapta. Fazla ipucu vermek istemiyorum ancak bir film senaryosu kadar, hayatın dışındaymış gibi durmasına rağmen bizatihi hayatın ortasında yer alan iç içe öyküler barındıran bir roman. Bazı şeylerin hiç de göründüğü gibi olmadığını haykıran bir roman. Yürek yangınlarının, suskunluğun geçit resmi... Zaman zaman sürprizlere açık. Aynı anda birkaç anlatıcının olduğu; bazen bir yol hikâyesine dönüşen bazense geri dönüşlerin dillendirildiği güzel bir hikaye.
Kitap başarılı; o kadar başarılı ki, eğer boş bir gününüz varsa, tam da o günün içinde merak ede ede, keyifle birkaç oturumda bitirebileceğiniz bir kitap. Mustafa Kutlu’yu hatırlatan tarafları olduğu gibi bu bir Tarık Tufan eseri diyebileceğiniz kadar da, bir Tarık Tufan eseri.
Tarık Tufan kitapları ile son bir sene içinde tanışmış bir okur olarak, okuduğum beşinci eseri oldu bu; diğerlerini de beğenmiştim ama sanırım en beğendiğim bu oldu.
Son olarak, keşke bu incelemeyi benim Tarık Tufan okumama vesile olan Şimal Hanım da okusa idi. Kendisi birkaç hafta önce siteden ayrıldı; umarım geri döner.
